ವಿಮೋಚನೆ
೩೫
ತಂದು ಒಪ್ಪಸುವುದಗಿ ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ. ನಮ್ಮನ್ನು ಆಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದು
ತಂದಿದ್ದವನು, "ಅಧ್ಯಕಾದೀತು? ದಿನವು ಒಂದಾಣೆ ಮುರ್ಕ್ಕೊಂಡು
ಮಿಕ್ಕಿದ್ದು ಅಜ್ಜಮ್ಮನ ಕೈಗೆ ಹಾಕಿ," ಎಂದ. ಅಜ್ಜಿಗೆ ಸಮ್ಮತಿಯಾಯಿತು.
ಅದೇ ಮನೆಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಸೌದೆಯೊಟ್ದತ್ತಿದ್ದ ಜಾಗದ
ಈಚೆಗೆ, ನಮ್ಮ ಸಂಸಾರ ಹೂಡಿದೆವು.
ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಅಧ್ಯಾಯ ಆರಂಭವಾಯಿತು.
ಆ ಆರಂಭಕ್ಕ ಕಾರಣನಾದ ಕೆಲಸಗಾರ ಮರುದಿನ ಹೊತ್ತಾರೆ
ಬಂದು ತಂದೆಯನು ಕರೆದೊಯ್ದ. ನಾನು ಸಗೆಣಿ ಎತ್ತಿದೆ. ಅಜ್ಜಿ
ನನಗೆ ಹಿಂದಿನ ದಿನದ ತಂಗಳು ಕೊಟ್ಟರು. ಬಿಸಿಲು ಬಂದಮೇಲೆ
ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಿ ಬಂದೆ. ನಗರದ ಹುಡುಗರನ್ನು ನಾನು
ಅಗಲೆ ದ್ವೇಷಿಸತೊಡಗಿದ್ದೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಜುಟ್ಟು ಹಿಡಿಯುವರೊ ಎಂಬ
ಭಯ ನನಗೆ, ಆದರೆ ಅಜ್ಜಿಯ ಮನೆ, ಬೇರೆ ಮನೆಗಳಿಗಿಂತ ದೂರ
ಎಷ್ಟೋ ವಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು_ಎಂದೆನಲ್ಲ? ಅದರಿಂದ ನನಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಸಮಾ
ಧಾನವಾಗಿತ್ತು.
ಹೇಗೆ ಹಲವು ದಿನಗಳು ಕಳೆದವು. ಅವು ಒಂದಕ್ಕಿಂತ
ಇನ್ನೊಂದು ಭಿನ್ನವಾಗದೇ ಇದ್ದ ದಿನಗಳು. ಬಿದುವಿದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲಾ
ಚಾಪೆಯಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ಛಾವಣಿಯ ಸೂರಿನೆಡೆಯಿಂದ ನಾನು ಆಕಾಶ
ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇಲ್ಲವೇ ಅಂಗಳದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಬೇಲಿಗೆ ಮುಖ
ತಗುಲಿಸಿ ದೂರದೂರದವರೆಗೂ ದೃಷ್ಟ ಹಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಎಲ್ಲವೂ ಬರಡಾಗಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಬಾಳ್ವೆ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ
ಹಸರಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದವರು ಆ ಅಜ್ಜಿ. ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯ ನನ್ನನ್ನು
ಅವರು ಪ್ರೀತಿಸಿದರು. ವರ್ತನಯ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹಾಲ್ಲು ಕೂಟ್ಟು
ಬಂದಮೇಲೆ ಆಕೆ, ನನಗೋಸ್ಕರವಾಗಿಯೆ ಒಂದು ಲೋಟ ಹಾಲು
ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಮರೆತಿರಿಲಿಲ. ಅವಳ ನೆನ
ಪಾಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಆ ಹೆಮಾವತಿಯ ಪ್ರವಾಹ........ ಧುಮು
ಧುಮಿಸಿ ಬಂದ ಕೆಂಪು ಕೊಳಚೆ ನೀರು......ಕಣ್ನುಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆಯುವು
ದರೊಳಗಾಗಿ ನಡೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಆ ಅನ್ಯಾಯ..... ಆದರೂ ದಿನಕಳೆದಂತೆ
