20
ಬ್ಬನು ಗೋಚರನಾದನು. ಆ ಮಹಾತ್ಮನನ್ನು ನೋಡಿದಕೂಡಲೆ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಮಾತನಾಡದೆ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ತಲೆಯನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಿದನು. ತನ್ನ ನಿಧಿಯಿದ್ದ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಮಹಾಪುರುಷನೇ ಆತನೆಂಬುದು ಅವನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೊಳೆಯಿತು. ತನ್ನ ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಕಾರಣವಾದ ಸುವರ್ಣಸ್ಪರ್ಶವನ್ನು ಅನುಗ್ರಹಿಸಿದ ದಾತೃವು ಆತನೇ ಎಂಬುದೂ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಆ ಮಹಾತ್ಮನು ಮಂದಹಾಸಯುಕ್ತನಾಗಿದ್ದನು. ಅದರಿಂದ ಕೂಠಡಿಯೆಲ್ಲವೂ ಸುವರ್ಣಕಾಂತಿಯಿಂದ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಿತು. ಮೊದಲೇ ಸುವರ್ಣವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ಪದಾರ್ಥಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಾಂತಿಯಿಂದ ಪ್ರಕಾಶಿಸಿದವು.
"ಏನಯಾ, ಸುವರ್ಣಶೇಖರನೇ, ಸುವರ್ಣಸ್ಪರ್ಶದ ಮಾಹಾತ್ಮೆಯು ಹೇಗಿದೆ? ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಈಗಲಾದರೂ ತೃಪ್ತಿಯಾಯಿತಷ್ಟೆ" ಎಂದು ಆ ಮಹಾತ್ಮನು ಕೇಳಿದನು. ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಮಾತನಾಡದೆ ತಲೆಯನ್ನು ತೂಗುತ್ತಾ, "ಅಯ್ಯೋ! ನಾನು ಬಹಳ ದುಃಖಪಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿದನು. ಅದಕ್ಕೆ ಆ ಮಹಾಪುರುಷನು "ದುಃಖವೇ? ಇದೇನು, ಆಶ್ಚರ್ಯ! ಅಂತಹ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನಿದೆ? ನಾನೇನೋ ನೀನು ಕೇಳಿದುದನ್ನು ಕೊಟ್ಟೆನಲ್ಲವೆ? ಅದರಿಂದ ನಿನ್ನ ಮನೋರಥಗಳು ನೆರವೇರಲಿಲ್ಲವೋ? ಎಂದು ಕೇಳಿದನು. ಆಗ ಅರಸು, "ಎಲೈ ಮಹಾತ್ಮನೆ, ಹಣವೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಸರ್ವಸ್ವವಲ್ಲ. ಚಿನ್ನವಿದ್ದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಸಮಸ್ತವೂ ಇದ್ದಂತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಒಂದೂ ನನಗೆ ದೊರೆಯದಂತಾಗಿದೆ" ಎಂದನು> "ಅಹ! ಹಾಗೆಯೇ! ನಿನ್ನೆಯಿಂದೀಚೆಗೆ ನೀನು ಹೊಸ ವಿಷಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಹಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡು! ಸುವರ್ಣಸ್ಪರ್ಶವು ಶ್ರೇಷ್ಠವೊ, ಒಂದು ಬಟ್ಟಲು ಶುದ್ಧ
