ಪುಟ:Vimoochane.pdf/೧೫೦

ವಿಕಿಸೋರ್ಸ್ದಿಂದ
ಈ ಪುಟವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದೆ

ಮಾತನ್ನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು!

ಆ ಹೆಂಗಸನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ನಾನು ಅಜ್ಜಿಯ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ. ದೀಪ ಉರಿಸಿದೆ. ಅದರ ಎದುರು ಆಕೆ ತರಗೆಲೆಯ ಹಾಗೆ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕಂಡೆ. ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು, ಆ ಕಣ್ಣುಗಳೆರಡೂ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಶೂನ್ಯ ಸ್ವರೂಪವಿತ್ತು.

ಮತ್ತೆ ಆ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದೆ, ನೋಡಿ ತಲೆ ಬಾಗಿದೆ. ನನ್ನ ನೆಮ್ಮದಿಗೆ ಭಂಗ ಬಂದಿತ್ತು. ಆದರೂ ಸ್ವರವನ್ನು ಶಾಂತವಾಗಿ ಡಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾ ಹೇಳಿದೆ.

"ಅಮ್ಮಾ ನೀನು ಹೆದರ್ಕೊಬೇಡ. ಆಗಣಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಈ ರಾತ್ರೆ ಇಲ್ಲೆ ಮಲಕ್ಕೊ. ನಾನು ಜಗಲಿ ಮೇಲಿರ್ತೀನಿ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರೋ ಧೈರ್ಯ ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ನೋಡ್ಕೋತೀನಿ ."

ಅವಳು ಮೂಕಿಯಾಗಿಯೇ ಇದ್ದಳು.

"ಯಾಕಮ್ಮಾ-ನನ್ ಮಾತ್ನಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಬರಲಿಲ್ವ? ನಾನಿನ್ನೂ ಹುಡುಗ. ನೋಡಿದರೆ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ವೆನು?"

"ಇಲ್ಲಪ್ಪ,ನೀವು ಒಳ್ಳೆಯವರು. ನೀವಲ್ಲದೆ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಈ ದಿವ್ಸ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ನನ್ನ ಗತಿ ಕಾಣಿಸ್ತಾ ಇದ್ದರು."

ಆ ಸ್ವರ ಕೋಮಲವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಹೀಗೆಯೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಳೇನೋ? ಆ ಶೀಲ-ಆಕೆಯ ಸ್ವರ--

ನಾನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದೆ ಹೊದ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಚಾದರ ವೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೊರಕ್ಕೆ ನಡದೆ.

ಗಾಳಿ ಮೈ ಕೊರೆಯುವ ಹಾಗೆ ತಣ್ಣನೆ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಗಾಳಿಯನ್ನೆ ಕುಡಿದು ಬೆಳೆದವನು ನಾನು. ಬೇಸಗೆ ಇರಲಿ, ಚಳಿ ಗಾಲವಿರಲಿ, ಆ ಗಾಳಿ ನನಗೆ ಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಹತ್ತಿ ಬಟ್ಟೆಯ ಆ ಚಾದರದಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು ತೂತುಗಳಿದ್ದವು. ಕೋಟಿನ ಗುಂಡಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಾಕಿ ನಾನು ನಿದ್ದೆಹೋದೆ.

ಅದು ನನ್ನದೊಂದು ಅಭ್ಯಾಸ. ಒಂದು ಕೆಲಸ ಪೂರೈಸಿದಾಗ,