ಸುಮಂಗಲೆ ಶಿರಿನ್
೪೭
ಆಕೆ ತಡವಾಗಿ ಬಂದಳು ಏದುತ್ತ. ಏದುತ್ತ.
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಇಬ್ಬರೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯೇ ಹರುಕು ಮುರುಕು
ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಮಾಡಿದಳು:
"ತಡವಾಯ್ತು ಬರೋದು. ಯಾರೋ ಉತ್ತರದಿಂದ ನಮ್ಮ ಹಾಗೆ
ಈ ಊರಿಗೆ ಬಂದ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿಬರ್ತ್ತೀನಂತ ಓಡಿಬಂದೆ.ಬಹಳ
ಹೊತ್ತಾಯ್ತು ಬಂದು?"
"ಹೂಂ. ಬರೋದೇ ಇಲ್ವೇನೋ ನೀವು ಎಂದಿದ್ದೆ. ಹಾದಿ ನೋಡಿ
ನೋಡಿ ದೃಷ್ಟಿ ಮಂದವಾಯಿತು. ಕುತ್ತಿಗೆ ನೋಯುವದಕ್ಕೆ ಶುರು."
....ಮತ್ತೆ ಮಾತಿನ ಸರಪಳಿ ಕಡಿದ ಹಾಗೆ.ವಿಷಯವೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ
ಯಾರಿಗೂ !
ಮಾಧೂ ಕೇಳಿದ: "ಸುಮ್ಮನೆ ಇರೋದಕ್ಕೇನಾ ಬಂದಿದ್ದ?ಏನಿದು?"
"ಮಾತಾಡಿ ನೀವು"
"ಏನನ್ನ?"
ಆಕೆ ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಳು;ಆತನೂ ನಕ್ಕ.
ಮಾಧೂ ಹೇಳಿದ:
"ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟ.ಒಂದಿಷ್ಟು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿ ಮಾತಾಡೋಣ
ವೆಂದರೆ! ಎಷ್ಟೊಂದು ಹಿಂಸೆ!ಮನೆಯವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾದರೆ ಆಗಿಹೋಯಿತು
ಕಥೆ."
"ನಿಮ್ಮಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೆ.ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಆಷ್ಟೆ.ನಮ್ಮ ಊರಲ್ಲೂ ಇದೇ
ರೀತಿ.ಮನಸ್ಸು ಬಿಚ್ಚಿ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ."
ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಹಾಗೆಯೇ ಏನನ್ನೋ ಹರಟುತ್ತ ಕುಳಿತರು.
ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪ್ರೇಮಿಸುವ ಬಗೆಗೆ ಅವರು ಮಾತೆತ್ತೆಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಆ ಸಾರೆ.......
ಮುಂದಿನವಾರ ಮತ್ತೆ ಸಂಧಿಸಿದಾಗ ಆಕೆ,
"ನಂಗೆ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಸ್ತ್ತೀರಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.
"ಹೂಂ,ನನಗೆ ಸಿಂಧಿ ಕಲಿಸಿ?" ಎಂದು ಆತ ಕೇಳಿದ.
