ಸುಮಂಗಲೆ ಶಿರಿನ್
೫೩
ಅವರು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಭಯಂಕರ ತೋರಿದ ಆ ತೊಳಲಾಟದಲ್ಲೂ
ಶಿರಿನ್," ಮಧೂ ಮಧೂ" ಎಂದು ಚೀರಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆತ ಹುಚ್ಚನಂಟತೆ ಕಾಟಿನ ಬಳಿ ಧಾವಿಸಿದಾಗ ನೆರೆದಿದ್ದವರು ಹಾದಿ
ಬಿಟ್ಟರು.ಆತ ಆಕೆಯ ಎರಡೊ ಕೈಗಳನ್ನೆತ್ತಿ ಅವಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಗೋಳೋ
ಎಂದು ರೋದಿಸಿದ.ಸುತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದ ಅಪರಿಚಿತರು ಕೆಲವರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೂ
ನೀರು ಹನಿಯಾಡಿಸಿತು.
ಲೇಡಿ ಡಾಕ್ಟರು ಆತನನ್ನು ಸಂತೈಸಲು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಕೊನೆಯವಿದಾಯ ಹೇಳುವನಂತೆ ಆಕೆಯ ಮುಂಗುರುಳನ್ನೊಮ್ಮೆ
ನೇವರಿಸಿ ಆತ ಹೊರಟು ಬಂದ. ಹಾಗೆ ಬಂದವನು ಹೊರಗೆ ಬೆಂಚಿನ
ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ.ಅಲ್ಲಿ ಆತ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತಿಂದುದನ್ನು ಯಾರೂ ಕಾಣರು.
ಆತ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಿಸುಕಿಕೊಂಡು ಗೊರಕ್ ಗೊರಕ್ ಎನ್ನ ತೊಡಗಿದಾಗಲೇ
ಅದು ಗೊತ್ತಾದುದು.
ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಆತನ ಚಿಕಿತ್ಸೆ
ನಡೆಯಿತು.
ಒಂದು ಕೈಯಿಂದ ಕಾಟಿನ ಹಿಂಭಾಗದ ಸರಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು
ಮೇಲ್ನೋಗವಾಗಿ ಉಸಿರಿಗಾಗಿ ಚಡಪಡಿಸಿದ ಆ ದ್ರಶ್ಯವೊ !
"ఆ..ಅ`ಹ್ ! ... ಶಿರಿನ್...ಶಿರಿ.."
ಶಿರಿನ್ ಅಂತೆ. ಯಾರ ಹೆಸರೆರೋ ಏನು ಕಥೆಯೋ ವಿವರಿಸಬೇಕಾದ್ದೇ
ಇರಲಿಲ್ಲ, ಕುರುಡರಿಗೂ ಕಾಣುವ ಹಾಗೆ ಆ ದುರಂತ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಪ್ರೀತಿಯ ತಾಯಿ, ಮಗನೆರಡೂಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಿಗಿಹಿಡಿದು, ಅವುಗಳ
ಮೇಲೆ ಹಣೆಯನ್ನಿಟ್ಟು,ಬಿಕ್ಕಿಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದದು.ತಲೆ ಕೆಳಗಡೆಮಾಡಿ ఆ
ತಂದೆ ಕುಳಿತರು, ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿದ್ದ ಮಧೂ ಬಳಗವೋ... ಆತನ
ನಾಲಾರು ಮಿತ್ರರೋ...
ಮಧಾಹ್ನದ ಎರಡು ಗಂಟೆಗೆ ಮಧುವಿಗೆ ಮುಕ್ತಿ ದೊರೆಯಿತು. ಎಂಥ
ಹೋರಾಟ ಅದು! ಮಾತು ಉಡುಗಿಹೋಗಿದ್ದರೂ ದೃಷ್ಟಿ, ಶಿರಿನ್ ಮಲಗಿದ್ದ
ವಿಭಾಗದತ್ತ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.. "ಒಲ್ಲೆ, ಕೊನೆಗಾಣಲೊಲ್ಲೆ" ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು
ಜೀವ. ಮತ್ತೆ ಬದುಕುವ ಆಸೆ ಇತ್ತೇನೋ ಅದಕ್ಕೆ!
