- - ది క్షే 379 ನಿಮ್ಮ ಹಣೇಲೆಲ್ಲ ಬ್ರಹ್ಮ ಏನು ಬರೆದಿದಾನೋ ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?" ಉತ್ತರವಾಗಿ ಏನನಾದರೂ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬ ಇಚ್ಛೆಯಾಯಿತು ಮುರಲೀಧರನಿಗೆ. ಆದರೆ ಗಂಟಲು ಒಣಗಿತ್ತು ಮಾತು ಹೊರಬೀಳಲಿಲ್ಲ. ಅಂಗಳಕ್ಕಿಳಿದು ತೋಟದತ್ತ ಹೊರಡುತ್ತ ತಂದೆ ಅಂದರು; "ఇచాక్లే ఫి:ు ಕಟ್ಟಿಡು. విఙFగి యేడాదిరితేు. చెల్లూ ఫౌల్ ఆలి జeడా." యేం చిన్నెలు ಹೊರಟಿದ್ದ ಮುರಲೀಧರ, 'ಪೋಲಿ ಅಲೆಯಬೇಡ' ಎಂಬ &oごご、まさきぐ● ಸುಮ್ಮನಾದ. ತಲೆಯೆತ್ತಿ ತಂದೆಯನಾತ ನೋಡಿದ, ವಿಶಾಲವಾದ ಭುಜಗಳು, ಆದರೆ ಸುಕುಗಟ್ಟಿದ್ದ ಸೊರಗಿದ್ದ చ్ళే. CEFÒorý zjedɔɔħ eqC) ತ್ತಿದ್ದ ಕತ್ತು ಈಗ ತುಸು ಬಾಗಿತ್ತು, ಮುಖ ಆಕಾಶವನ್ನು ಈಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ನೆಲ చాన్నే నేణశిడెుత్తితేు. - ಮೂರು ಫರ್ಲಾಂಗುಗಳ ದೂರವಿತ್ತು ಮೋಟಾರು ಹಾದಿಗೆ, ತಕ್ಷಣವೆ ಹೊರಡದಿದ್ದ さ 25守fー బస్ ಸಿಗದೇ ಹೋಗುವ ಸಂಭವ. ಆದರೆ ಮುರಲೀಧರ ಬರಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ, ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಅಲ್ಲೋಪಹಾರ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಮಗ ಹೊರಟು ನಿಂತುದನ್ನು ಕಂಡು ತಾಯಿ ಒಳಹೋಗಿ ಬಂದರು. ಅಡುಗೆಮನೆ ತಣ್ಣಗಿತ್ತು, ಆ ಗೊಣಗಿದುದೆಷ್ಟೋ ఆపా:* బంకేు. &రియు నేగానే చెునేయు ఓంబదియుల్లి స్విటీ ಕಾಯಿ ಕೀಳುತ್ತ నింతిచ్చెళు. ఆ దినాడా ఆడాJగేయు జవాబుదారి ఊరియు ::: ಯುದು, ಮಾಡಿ ಇರಿಸಿದ್ದ ತಿಂಡಿಯಂತೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. "ನನ್ನ ಪ್ರಾರಬ್ದ ಕರ್ಮ!" ಎಂದು ತಾಯಿ ಹಣೆಯನ್ನು ಅಂಗೈಯಿಂದ తే కేJణండాంు. ತಿಂಡಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ಮಾತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ತುತ್ತು ಕೊಟ್ಟ ಕಳುಹುವುದಕ್ಕಾ దోర్ణ ఆల్లి చినితే? も。 తెల్త్చే ಕಿರಿಯ ಸೊಸೆಯದೇ ಎಂದು ಕುಲುಕುಲು ನಗುತ್ತ ಹಿತ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ &రియు చాళన్నే ಮುರಲೀಧರನ ತಾಯಿ ದುರದುರನೆ ನೋಡಿದರು. ಆಕೆ కిడ్స్ ಸೀಬೆಕಾಯಿಗಳಿಂದ ತುಸು ಮಾಗಿದ್ದ ಕೆಲವನ್ನು ಅವಸರವಾಗಿ ಆರಿಸಿ ತಂದರು. బండా) లJణఁట నిలరు 5ుడిదా) ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದ ಮುರಲೀಧರ, నాలు ಕಾಯಿಗಳನ್ನಷ್ಟೆ ಪಾಯಜಾಮದೊಳಕ್ಕೆ ごQびQ5ご. "ಇಲ್ಲೆ ತಿನ್ನು," ಎಂದರು ತಾಯಿ. "తేడెచాం్పుచ్మే యేణఁగెత్తి శాదిశిలి తిస్తిని." "స్నిఫ్ట్చే ಬೆಂಗಳೂರು ಸೇರಿದ ತಕ್ಷಣ ಕಾಗದ ಬರಿ " ఆ ఆదేశిలెచెంతేణ బైుతి ಸಾರೆಯನೂ ಮಗನಿಗೆ ದೊರೆತೇ ದೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. "ಹೂ೦," ಎಂದ ಮುರಲೀಧರ. き
