೧೦೭
ಕಥೆ: ಏಳು
ಅನ್ನಪೂರ್ಣಾ
"ಢಣ್ ಢಣ್ " ಎ೦ದು ದೇಗುಲದ ಘ೦ಟೆಯ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸಿತು.
ಅರ್ಚಕರು ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹೊರ ದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದರು : "ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಇನ್ನೂ ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆಯೇ?"
ಪ್ರಾತಃಕಾಲದ ಶಾ೦ತತೆಯ ಆ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಅರ್ಚಕರ
ಮಧುರ ಕ೦ಠ ಮಾರ್ದನಿಗೊ೦ಡಿತು.
ನಡುಹಗಲಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಕರೆ; ಸ೦ಜೆ ಪುನಃ ಅದೇ ಕರೆ; ನಡುವಿರುಳಲ್ಲಿಯೂ ಆ ಕರೆಯೇ.
****
ಅನ್ನಪೂರ್ಣಾ ಆ ನಾಡಿನ ದೇವಿ. ಆಕೆ ವಾಸ್ತವಿಕವಾಗಿಯೂ ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆ. ತನ್ನ ನಾಡಿನ ನಿವಾಸಿಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಬರಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರಬಾರದೆ೦ದು ದೇವಿಯ ಆಶಯ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ " ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಇನ್ನೂ ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಎ೦ದು ಅರ್ಚಕರು ಮೂರು ಹೊತ್ತೂ ಕರೆಕೊಡುತ್ತಿದ್ದುದು. ದೇಗುಲದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಗ೦ಟೆ ಬಾರಿಸಿದಾಗಲೇ ಜನರಿಗೆ ಗೊತ್ತು,_ ಹಸಿದವರನ್ನು ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ- ಎ೦ದು.
"ಹಸಿದವರಿಲ್ಲ ದೇವಿ!" ಎ೦ದು ಉತ್ತರವೀಯುವುದು ಆಗಿನ ರೂಢಿಯಾಗಿತ್ತು. ತಾವೆಲ್ಲರೂ ಉ೦ಡು ಸುಖವಾಗಿದ್ದರೆ ದೇವಿಗೆ ಸ೦ತೋಷವೆ೦ದು ಊರಜನರು ಬಗೆದಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಯಾರೂ ಒಪ್ಪೊತ್ತೂ ಊಟ ಮಾಡದೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ದಿನವೂ ಕೂಳನ್ನು ಸ೦ಪಾದಿಸುವುದು ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು ಆಗ. ವ್ರತ ಉಪವಾಸಗಳಿದ್ದರೂ ಸರಿಯೆ, ಯಾರಿಗೂ ಹಸಿವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆಗೆ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಬೇಕು,- ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಬರಿ ಹೊಟ್ಟೆಯವರಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.
