ನಿರ್ಯಾಣಮಹೋತ್ಸವ. ರ್ಲೆ
----
ಮಲಗಿ ರುವದನ್ನು ನೋಡಿ ಆನಂದವನದ ಜನರು, ಅಂದರೆ, ಪರೆ.೧ ಕಾರಸಂ ಸೈಯ ಇಂದ್ರಿಯ ರ ಪ ಶಿಷ್ಯರು, ತಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ಶ್ರೀ ಗ, ರವಿನ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿ ತ ಕಳ್ಳಹತ್ತಿದ ಗ, ತಾವು ಹೀಗೆ ಮಲಗಿದರೆ ಸೇವಾ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ವಿಘ್ನು ಒದಗ ವದೆಂದು ತಿಳಿಗೆ ಜುಲ.ಮೆಯಿ:೦ದ ಶ್ರೀ ಗುರುವು ಎದ್ದು ಕುಳಿತುಕೆ ೧ಳ ಹತ್ತಿದ ನು ಆದರಿoದ ಆನಂದ ವನಗು ಧೈರ್ಯ ತಾಳಿ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯ ದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಗು, ಆಗ ಶ್ರೀ ಗುರುವಿನ ಸಾ ನ- ಸಂಧ್ಯಾ ಕವರ್.ಗಳು ಯಥಾ ಪ ಕಾಗ ಏಶಿಗಿ ನಡೆದಿದ್ದ ವ ಬೇಧವಾ ಪಾರವು ಭರದಿಂದ ಸಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಸ್ಥಿತಿಯು ಎಷ್ಟು ದಿವಸ ನಡೆ ಬೇಕ ? ಒಂದುದಿನ ಹೆಂಟೆ ಶ೧ಲಿಯೆದು, 'ವಾ೦ತಿಯಿ೦ದ ಶ್ರೀ ಗುರುವ ಬಹಳ ನಿತ್ರಾಣನಾದನು, ಆಗ ಆತನ-ಮುಹಾ ರಾಜಾ, ಸಾವಿಗೆ ತನ್ನ ದೇಹವ, ಜಡ ವಾ ಗಹತ್ತಿತು, ಯಾವಾಗಲ ೧ ಕ ಳಿ ಶು ಕೂಳ್ಳುವ ತ್ರಾಣವಳಿಯ ಲಿಲ್ಲ; ವ° ಗಿ ಕೊಳ್ಳುವೆನು, ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಹಾಸಿಗೆ ಹಾಸಿಸಿ ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳ ಹತ್ತಿ ದನು, ಹಾಸಿಗೆಯ ಸುತ್ತು ಪರದೆಯು ಬರಲು, ಆನಂ ದವನದ ಜನರ ಸತ್ರ ನಾಶವಾಗಾ ತಿ ಪರೋಪಕಾರ ಸಂಸ್ಕಾರದ ಪುರು ಮನ'ಇ೦ದ್ರಿಯ ರಸ ಶಿಷ್ಯರು, ಕರ್ತವ್ಯದೂಡ ಲಾಗದದ ರಾಗಿ ಶ್ರೀಗುರುಗಳ ಸುತ್ತು ದುಕು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಹತ್ತಿದರು, ಇದು ಸಗ ರ.ವಿನ ವ್ಯಾಧಿಕಾಲದಲದ ಆನಂದವನಸ್ಥರ ಸತ್ಯದ ಮೊದಲನೆಯ ಸಾರೆಯ ಜ್ವಾಸ ವೆಂದು ಹೇಳಬಹುದು, ಈ ಡ್ರಾ ಸಕಾಲದಲ್ಲಿ ಶಿಷ್ಯರು ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ಹೆಗಲಿಕ್ಕೆ ಹಿ ದು ಮುಂದು ನೋಡು ಹತಿ ದರು. ಪಟ ಶಿಷರು, ನಾವು ಇನು ಗುರುಗಳನು ಬಿ ಇ ಲವ ಹಾಗಿ ೮೦ದು ಹೇಳಿ, ಉಳಿದ ಮೂರು ಜಿಲ: ಮೊಯಿ!೦ದ ಸ೦ಚಾ ಕಾ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಲಸಗಳಿಗೂ ಕಳಿಸಹತ್ತಿದ ಗು. ಬರಬರುತ ಶ್ರೀ ಗುರುವಿನ ಬೇನೆಯು ಹೆಚ್ಚಾ ಗಲು, ಶಿಷ್ಟ ವರ್ಗವು ಗಡಬಡಿಸಿ ಯಾ ಗು ಹೇಳಿದರೂ ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ಹೆಣಗದೇ ಹಾ ಗಾಗಿ, ಶ್ರೀ ಗುರವಿನ ಸುತ್ತು ಮುತ್ತು ಕ ಳಿ ಕಕಳ್ಳಹತ್ತಿ ತು, ಈ ಅವ ಸರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಶ್ರೀ ಗರ ವಿಗೆ ಹೆ ಟೆಶಾಲಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಷ್ಟು ಶಕ್ತಿ ಪಾವಾ ಯಿತು, ಇಷ್ಟು ಆಗ ವದರೊಳಗೆ, ಬೇನೆಯು ಐಬುದೋರದಂತ ಜಯಂತಿಯು ಕಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. « ಅಹಾ 1 ಶ್ರೀ ಗುರುವು ಬ್ಲಾಧಿರತ ನಾ- ನಲ್ಲ!” ಎ೦ಬ ಅಸ ಮಾಧಾನದಿಂದ ವೈಶಾಖವ ಸವು ಕಳೆದು ಹೋಗಿತ್ತು, ( ಅಯ್ಯೋ ! ಶ್ರೀ ಗು ರವಿನ ಬೇನೆಯು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತಲ್ಲ!” ಎಂಬ ದ 8ಖೆ ದ್ರಾ ಗದಿಂದ ಜೈಷ್ಣ ಮ ಸವು ಕ್ರಮಿಸಿಹೋಗಿತ್ತು; ಎಲ, ಇದೇನು ಬಂತೂ.... ಇನ್ನು ಶ್ರೀ ಗುರುವು ೧೨
