ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದ ಪಂಚಾಮೃತ
117
ತೊಟ್ಟಿಲಿನಿಂದೆತ್ತಿ ತನ್ನ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆಯೆ ಮಲಗಿಸಿ, ತಾನೂ ಅದರ ಬಳಿಯಲ್ಲೆ
ಕಾಲು ಚಾಚಿದಳು.
ತನ್ನ ಎದೆಗೆ ಮೈಗೆ ತಗಲಿಯೇ ಮಲಗಿದ್ದ ಮಗುವಿನ ಶಾಖ ಆಕೆಯ ದೇಹದ
ಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸಂಚಾರಮಾಡಿತು. ಲೋಕಕ್ಕೂ ತನಗೂ ನಡುವಿನ ಏಕಮಾತ್ರ ತಂತುವಾಗಿದ್ದ
ಆ ಕಂದಮ್ಮನನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ತನ್ನ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿಯ
ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಆಕೆ ಮುದ್ದಿಸಿದಳು.
...ನಸುಕಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿದ್ದೆ ಬಂತು.
ಆ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕನಸು: ಯಾರೋ ಕಂಠಿಸರವನ್ನು ಕಸಿಯು ಹೊರಟಂತೆ; ಕೈ
ಬಳೆಗಳನ್ನು ಕದಿಯ ಬಂದಂತೆ; ಹಣೆಯ ಕುಂಕುಮವನ್ನು ಅಳಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದಂತೆ.
ಮೃದುವಾಗಿ ಎದೆ ಮುಟ್ಟಿದ ಬೆರಳುಗಳು ಒರಟಾಗಿ ಕತ್ತನ್ನು ಹಿಸುಕಿದಂತೆ. ಆದರೂ
ಮಗುವನ್ನು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸುನಂದಾ ಆ ಶಕ್ತಿಗಳಿಗಿದಿರು ಹೋರಾಡಿದಳು.
ಹೋರಾಡಿ ಆಕೆಗೆ ಆಯಾಸವಾಯಿತು.
....ಕನಸಿನ ಲೋಕದಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದಳು ಸುನಂದಾ. ಬೆಳ
ಗಾಗಿತ್ತು. ಬಳಲಿದ್ದ ಆಕೆಯ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಓಡಾಡುವ ಚೈತನ್ಯ ಇದ್ದಂತೆ
ತೋರಲಿಲ್ಲ.
೧೯
ರಾಧಮ್ಮ ಕೂಗಿ ಕರೆದರು:
“ಸುನಂದಾ, ಬೇಗ್ಬನ್ರೀ...ಇಲ್ನೋಡಿ ಏನಾಗ್ತಿದೇಂತ.”
'ಕೋತಿ ಕುಣೀತಿದೆ. ತಮಾಷೆ ನೋಡು, ಬಾ' ಎಂದು ಕರೆದ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ
ಆ ಸ್ವರ. ಸಂಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಯಾವುದನ್ನೋ ನಂಬಲಾಗದೆ, 'ನೀನೂ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡು'
ಎಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದ ಹಾಗಿತ್ತು.
ಪಕ್ಕದ ಹಿತ್ತಿಲಿನ ದರಿದ್ರರ ಕಥೆಯೇ ಇರಬೇಕು, ಎಂದುಕೊಂಡೇ ಸುನಂದಾ
ಹೊರಬಂದಳು. ಆ ದಿನ ಬೆಳಗಿನಿಂದಲೇ ಅಲ್ಲಿಂದ ಜಗಳದ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿ ಬರು
ತಿದ್ದುವು. ನಮ್ಮ ಸಂಸಾರದ ಹಾಗೆಯೇ ಇವರದೂ ಒಂದು, ಎಂದು ಸುನಂದಾ
ಯಾವ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನೂ ತೋರಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ರಾಧಮ್ಮನನ್ನು ನೋಡಿ ಸುನಂದಾ ಕೇಳಿದಳು:
“ಏನಾಯ್ತು ರಾಧಮ್ಮ?”
ಉತ್ತರವಾಗಿ ಅವರು ಎಡಗಡೆ ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿದರು.
