________________
ವೈಶಾಖ ಲಕ್ಕೆ ಸುಮ್ಮಕೆ ಕುಂತೇ ಇದ್ದ. ಮುದುಕಿ ಅಂಗೆ ನೋಡದ್ದು ಇಂಗೆ ನೋಡದ್ದು... ಒಂದುದಪ ಅವಳು ಇಂಗೆ ಅವಿತು ಗುಮ್ಮ ಆಡ್ತ ಇಣಕಿ ನೋಡ್ತಿರೋನೂವೆ ಲಕ್ಕ ಕ್ವಾಡೇಬುಟ್ಟ... ಆಗ ಅವಳ ಮೊಖ ತನ್ನ ನೆರಿಗೆ ನೆರಿಗೇಲೂವೆ ನಗಾವ ಮೊಡಿಸಿ ಮುಕ್ಕುಳುಸ್ತಿತ್ತು! “ಯಾಕ್ಲಾ ನಗಾಡೀಯೆ?” – ಅಂತಾನೆ ವೊರೀಕೆ ಬಂದ್ಲು. ಕಯ್ಯಾಗೆ ಒಂದು ಮುರುಕು ರೊಟ್ಟಿಯೂ ಇತ್ತು.. ಆದ್ರೆ, “ನಿಂಗ್ಯಾರೊ ಕ್ವಡಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಾರ” ಅಂತ ಬೀದಿ ಬಾಗಿಲತ್ರ ನಡುದಾಗ, ಮುಂಬಾಗಿಲ ಅಬ್ಬುಗೆ ಮ್ಯಾಲೆ ನಾಲಿಗೆ ಇರಿದು ಕುಂತಿದ್ದ ಬೊಡ್ಡ ಚೇತರಿಸಿಕಂಡು ಬೊಗಳಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟುಗತ್ತು. ಅದ್ರೆ ರೊಟ್ಟಿ ಮುರುಕ ತಿನ್ನುಸಿ, ಇಂದ್ರೆ ತಿರುಗಿ ಕ್ವಾಡಿದಾಗ, ಲಕ್ಕ ಅವಳಿಂದ ಬಂದು ತಲೆ ತಗ್ಗುಸಿ ನಿಂತಿದ್ದ. “ಅಪ್ಪಯ್ಯ- ಆಗ್ಗೆ ಎದ್ದುನಿಂತ... ಎತ್ತಾಗಿ ವೊಂಟದೆ ಸವಾರಿ?- ಅಲ್ಲ ಕನೋ ನೀ ರೊಟ್ಟಿ ತಿನ್ನದಿದ್ರೆ ಸಮ. ಆದ್ರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣ ಎಮ್ಮೆ ಕರೀನ ಅಕ್ರ ತೆಗುಸಿ, ಕೇಮೆ ಮಾಡಿಸಿಕಂಡು, ನಿಂಗೆ ಕೂಲಿ ಕೂಡದೆ ಕಳುಸುದ್ರೆ ಯಾವ ತಲೆಹೊಟರಾಯ ಮೆಚ್ಚಾನು?...” “ಅಯ್ಯೋ, ಬುಡಿ, ಇದೆಲ್ಲ ಯೆಂತಾ ಕೂಲಿ?- ಕಂಡ್ಲಾ ಬ್ಯಾಡಿ, ನನ್ನ ಕತ್ತು ಕೂದರೂ ತಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲ...” ಲಕ್ಕ ಕೂಗ್ತಾನೆ ಇದ್ದ. ಅವನ ಒಂದು ಮಾತು ಮುಕ್ಕಸ ತನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಬೀಳದೇ ಇಲ್ಲೇನೋ ಅನ್ನೋಳಂಗೆ ಬುಂಡಮ್ಮ ಅಡುಗೆ ಕ್ಲಾಣೆಗೆ ನಡದು ವೊರಬಂದಾಗ ಅವಳ ಕಯ್ಲಿ ಯೇನೋ ಇತ್ತು. “ಅಯ್ಯೋ, ಬ್ಯಾಡಿ ಬ್ಯಾಡೀಂದ್ರೂವೆ ಪುನಾ ತಂದು ಬುಟ್ರಲ್ಲ” - ಲಕ್ಕ ಪೇಚಿತ್ತ ಇರೋನೂವೆ, “ತಕ್ಕ, ತಕ್ಕ, ಇದು ನಿಂಗೇನು ಯಾಸ ಮಾಡಕ್ಕಿಲ್ಲ ಕನಂತೆ. ಇದ್ರ ನಿ ಬಾಯಗೆ ಇಡಾದೆ ತಡ, ವಳೀಕೆ ಸಲೀಸಾಗಿ ವೊಂಟೋಯ್ತದೆ... ನಿನ್ನ ಸರೀರಕೂ ತೊಂದರೆ ಕ್ವಡಕ್ಕಿಲ್ಲ"- ಅಂದು, ಹಸಿ ಮುತ್ತುಗದೆಲೆ ಮ್ಯಾಲೆ ಯೇನೊ ಇದ್ದದ್ದ ಕಯಾಗಿಟ್ಟಾಗ, ಲಕ್ಕ ಕ್ವಾಡಿಕಂಡ. ಅದು ತನಗೆ ಬಾಯಲ್ಲಿ ನೀರೂರಿಸೊ ಆಲುಂಡಿಗೆ... ಅವ್ರ ಮೊಖ ಅರಳಿಕತ್ತು... ಕುಸ್ಯಾಗಿ ಮುದುಕಿ ಮೊಖ ನ್ಯಾಡಿದ. ಬುಂಡಮ್ಮ, “ಇದೂವೆ ನಿಂಗೆ ಸೆಡೀದಿದೆ, ನಿನ್ನ ಬೊಡ್ಡ ಕಾಯಿಕಂಡದೆ. ಅಕಿಬುಡು” ಅಂದ್ಲು.
