________________
ವೈಶಾಖ ಬಿದ್ದಿರಾನೆ ಇದ್ದ. ವೊತ್ತಾರೆಯೊ ಸಂದೆ ದನೀಗೊ ಕೆರೆ ಕಡೀಕೆ ವೋಗಿ ಬಂದರೆ, ಐಗಂಟಿ ಪಟ್ಟ ವೊಕ್ಕಿ ಬದೋನಂಗೆ ಆಡೋದು!... ಭಂಗಿ ಸೊಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇತ್ತಲಲ್ಲೆ ಬೆಳುಕಂಡಿದ್ದ. ಒಂದು ಸರ್ತಿ ಆ ಭಂಗಿ ಗಿಡಗಳ ಬಂಡಮಾರು ಕಿತ್ತಾಕಕ್ಕೋಗಿ ಅವಗೂ ಮಗಂಗೂ ಲಟಾಪಟ್ಯಾಗಿ, ಊರೋರೆಲ್ಲ ಸೇರಿ “ಓಗ್ಲಿ ಬುಡು ಬುಂಡಜ್ಜಿ, ಕಾಲಾದಿಂದ್ಧೂವೆ ಈ ಹೈದ ಗಜಗಂಟಾಗೆ ಬೆಳುಕಂಡದೆ. ಈಗಿನ್ನ ನೆಟ್ಟಗೆ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಆ ಅರಿ ಅರ ಬೊಮ್ಮನ ಕಯ್ಯ ದುಸ್ತಾರ, ಮುಕ್ಕನ್ನ ಅದರ ಪಾಡಿಗೆ ಬುಟ್ಟು ನಿನ್ನ ಬದುಕು ನೀ ನೋಡಿಕೊತ್ತಾ ವೋಗು...” ಸಮಜಾಯ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ರು... ಊರೋರ ಸಪೋಲ್ಲು ಸಿಕ್ಕಿದ ಮ್ಯಾಲಂತೂ, ಅವ್ರು ಇನ್ನೂ ಕೆಟ್ಟೋದ. ಆ ಸೊಸೆಗೂ ನೆಲ ಗುದ್ದಿದರೆ ನೀರು ಚಿಮ್ಮೋ ವಯಸ, ಅಟೀಲಾಗ್ಲಿ, ವೊರಗಾಗ್ಲಿ, ಆ ಎಣ್ಣು ಯಾರಾರು ಗಂಡಸಿನ ತಾವು ಮಾತಾಡದು ವಚೋರಿಕೆ ಇಲ್ಲ; ಅವಯ್ಯನ ಮೊಖ ಕ್ವಾಡಕ್ಕುಂಟ?- ಅತ್ತೆ ಅವಳ ಸುತ್ತ ಭದ್ರಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಚಿತ್ರಮೂಲನ ಕ್ವಾಟೇನೆ ಕಟ್ಟಿ, ಆ ಕ್ವಾಟೆ ಬಾಗಿಲೈ ಗಟ್ಯಾದ ಬೀಗ ಮುದ್ರೆ ಜಡುದು ಜ್ಞಾಪಾನ ಮಾಡಿದ್ದು... ಕಟ್ಟು ಅಪ್ಪಾರ ಬಿಗಿಯಾದ್ರೆ ವಟ್ಟೋರಿ ಕಿತ್ತೋಗಲೇಬೆಕಲ್ಲ?... ಸೊಸೆ ಮೊದಮೊದ್ದು, ಎಂಟು ಜಿನ ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿದೆ, ಇನ್ನೆಂಟು ಜಿನಕೆ ತನ್ನ ತೌರಿಗೆ ಅರೋಳು- ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂವೆ ಆಚೆ ಕಡ್ಡಿ ತಗುದು ಈಚೆ ಕಡೀಕೆ ಆಕೊ ಗೋಜಿಗೇ ಮೋದೋಳಲ್ಲ.... ಸದೋಂಬತ್ತು ಕಾಲ ಸಿಸ್ಸು ಸುಂಗಾರ ಮಾಡ್ಕಂಡು ಗಂಡಯ್ಯನ ತಾವ ಕುಂತಿರತೀನೀಂತ ನೆಪ ತಕ್ಕೊಂಡು, ಅಟ್ಟಿ ಮುಂದಿನ ಹಾದೀಲಿ ವೋಗಿ ಬರೋ ಗಂಡಸರ ಸುತ್ತ ವಾರೆಗಣ್ಣು ತೇಲಿಸೋಳು! ಅತ್ತೆಗೆ ಇವೃ ಮಿಂಡಾಟ ಸರಿಬರದೇಯ, “ಜಗುಲೀಲೆ ಕುಂತು ಅಲ್ಲೇನು ಪಸದೀಯೆ?... ಎದ್ದು ಬಾಮ್ಮಿ ವಳೀಕೆ” ಅಂದರೆ, ಸಟ್ಟೆ “ತೆಗಿ, ತೆಗಿ, ಈ ಅಟ್ಟೇಲಿ ಅದ್ಯಾವ ಕೇಮೆ ಇದ್ದು?... ಇಲ್ಲೇನು ಊಟದ ಸುಕವಾ? ಸ್ವಾಟದ ಸುಖವಾ? ಇಲ್ಲ ವೋಗ್ಲೀಂದ್ರೆ, ಆಸಿಗೆ ಸುಕವಾ? ಎಮ್ಮೆ ತಿಕ ತೊಳುದು, ಗಂಜಳ ಸೀಟಿ, ತಪ್ಪೆ ಬಾಚ್ಚಾ ಬಿದ್ದಿರಾ ಈ ಅತ್ತೀಗೆ ನಾ ಲಗ್ಗ ಆದದ್ದು?” – ಆ ಗರತಿ ಮಾತಿನ ಮುಂದೆ ಬುಂಡಮ್ಯಾರಂತೂ ತುಟಿ ಪಿಟಕ್ಕನ್ದೆ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚುಕಾಬೇಕಾಯ್ತು! | ಮಮ್ಮಿ ಮ್ಯಾಲೆ ಎದ್ದುಣ್ಣು ಯಾವತ್ತಿದ್ರೂವೆ ವಡೀನೇ ಬೇಕಲ್ವ?... ಒಂದು
