ಶ್ರೀ ಗೀತಾರ್ಥ ಸಾರೆ. ಆದರೂ ( ಈ ಪ್ರಕರಲ್ಲಿ ( ದಹೇಆಸೆ ಎಂದನ್ನರಸದೇ ( ಮೃತಃ -ಅರ್ಕು ಅಕಾರರ್ಯಸರ್ವಕರ್ಮಣಿ ನನಸಾದೇಹ ಸನ್ನ ಸುಖನೂ , ( ಮೃತನಾದವನು ತಾನ) ಹೂವ ಕೆಲ ಸವನ್ನು ಮೊಡದೇ ಮೂಡಿಸದೇ ಗ ರ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ದೇಹದಲ್ಲಿರಿಸಿ ಸುಖನೂಗಿರುವುದು ) ಎಂಬಲಾಗಿ ಅನ್ನಪಿರರಜೀ ವಿಸಿರುವವನ ದೇಹಗಲ್ಲಿ ಸರ್ವಕರ ತಾಗ ವೂ ಸಂಭವಿಸುವರಿಲ್ಲವಾ ದುದರಿಂದ ಮೃತನಿಗೆ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಸರ್ವಕರ್ಮಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಸುಖವಾಗಿ ರುವಿಕೆಯು ಸಂಭವಿಸಬಹುದೆಂದರ, ಈ ಗೀತಾಶಾಸ್ತ್ರವೇ ಮೂರ ಲಾದ ಸಮಸ್ತ ವೇದಾಂತ ಗ೦ಧಗಳಲ್ಲಿ ಆತ್ಮನು ಅವಿಕ್ರಿಯಿಸಂ ದಹೇಳಿರುವುದರಿಂದಲೂ, ದೇಹಸಂಬಂಧವಿದ್ದ ರೇನೇ ಕರತಕಾ ವಯಿತೃತ್ಯಗಳು ( ರವಿಕ-ಮೂಡಿಸುವಿಕೆಯು ) ಸಂಭವಿಸು ವುದರಿಂದಲೂ ಸರ್ವಕರ್ಮಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ತಕ್ಕ ಯೋಗ್ಯತೆಯು ಳ್ಳ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅದಂ ನಿಷೇಧಿಸುವರು ಯುಕ್ತವಾಗಿರುವುದರಿ೦ರ ವ. ತಕರೀರಕ್ಕೆ ಕನಿಷೇಧವೂ ಸ್ವತಃ ಸಾ ಸಮಗಿರುವುದರಿಂದ ಅಪ್ಪ ಸಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಬೇಧ ರೂಪದ ದೋಷವುರಾಪ್ತ ಮಗುವುದರಿಂದ ಲೂ, ಮೃತಸ್ಪರ ಕರ್ಮಣಿ ಮನಸಾ ರಹಸನ್ಮಅಸ್ತೆ, ಎಂಬ ದಾಗಿ ಅನ್ನುಸಿ ಅದ್ಭವಂ ಹೇಳುವುದು ಯಕನಲ್ಲವು. ಮತ್ತು ರಸ – ಸ್ಯ , ಎಂಬವ ಪದದಲ್ಲಿ (ಸಂ, ಎಂಬ ಉಪಸರ್ಗ ಪುರಕವಾ ದನ್ಯಾಸ ಕಬ್ದಾರ್ಥವು ಇಲ್ಲಿ ತ್ಯಾಗಾರ್ಥಕವಾಗಿರುವುದಲ್ಲದೆ ನಿನ್ನೇ ಸಾರ್ಥಕ ಮೂಗಲಾರದು. ( ನಿಕ್ಷೇಪಅಂದರೇ ಇಡುವುದು. ) ಅರದರಿಂದ ಆತ್ಮ ಜ್ಞಾನವುಳ್ಳವನಿಗೆ ಸರ್ವಕರ್ಮ ಸನ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಯ ಅಧಿಕಾರವು,ಕರ್ವುದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲವೆಂಬ ನನ್ನ ಗಿತಾಶಾ ಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಂದೆಯೂ ಆಯಾ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ತೋರಿಸುವನು ||೨೧|| ( ರಾ-ಭಾ ) ಈಪ್ರಕಾರ ಉತ್ಪತ್ತಿ ವಿನಾಶಗಳಿಲ್ಲದೇ ಯಾವಪದಾರ್ಥಗಳಿಂದಲೂ ನಾಶಪಡಿಸಲಾಕ್ಮಾಗಿರುವುದ ರಿಂದ ಆತ್ಮನ್ನು ನಿತ್ಯನಂದು ಯಾವ ಪುರುಷನು ತಿಳಿಯು ವುನೊ ಆ ಪುರುಷನು; ದೇವ, ಮನುಷ್ಯ, ತಿರಕ್, ಸಾವ ರ, ಎಂಬುವ ಚತುರಿದ ಈರಗಳಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಯಾ
