೮೨
ಯನ್ನು ಛಿದ್ರಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಮಹಾಸ್ತ್ರ. ಆಗ ಮೂರ್ತಿ
ಎದೆಗೆಟ್ಟು ಮೌನ ಮೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ವರ್ತನೆ
ಅವನಿಗೆ ಹೇಸಿಗೆಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿದೆಯೆಂದು ಅದೊಂದರಿಂದಲೇ
ರಾಜಿಯು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಂತೂ
ಅವಳು ದುಃಖದಿಂದ ನೆಲಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ತತ್ಪಲವಾಗಿ ಇಮ್ಮಡಿ
ಕನಿಕರ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದಿಂದ ಕೂಡಿ, ಹಳೆಯ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನೆನೆದು
ಈ ಮೂರ್ತಿಯ ಸೇವೆಗೆ ಹುರುಪಿನಿಂದ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಹೊರಗಿನವರಿಗೆ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರೇಮ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ನೆರೆಹೊರೆಯವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೂ ಒಂದೊಂದು ಬಗೆಯಾಗಿ ರಾಜಿಯ
ಸುತ್ತ ಕತೆಗಳನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಾಯಿಂದ ಬಾಯಿಗೆ, ಕಿವಿ
ಯಿಂದ ಕಿವಿಗೆ ಅವು-ವಿಶ್ವರೂಪಿಯ ವಿವಿಧ ಮುಖಗಳಂತೆ-ವಿಲಕ್ಷಣ
ಸ್ವರೂಪ ತಾಳಿ ಹರಡುತ್ತ ಹೋಗಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದವು.
ಕೆಲವರು, ರಾಜಿಯು ತನ್ನ ದೇಹಚಾಪಲ್ಯಗಳನ್ನು ಇತರೆಡೆ
ಗಳಲ್ಲಿ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಈ ಅಂಗವಿಹೀನ ಪತಿಸೇವೆ ಒಂದು
ತೋರಿಕೆಯ ಆಟವೆಂದರು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು “ ಈ ಕುಂಟು, ಕುರುಡ
ಗಂಡನಿಂದ ಈ ವಯ್ಯಾರಿಗೆಲ್ಲಿಯ ಸಂಸಾರ ಸುಖವಿದ್ದಿತಯ್ಯಾ? ಅವನು
ಕರೆದಾಗ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ಉಪಚಾರದಾಟ ಆಡಿಬಿಟ್ಟರೆ ತೀರಿತು ;
ಅವನ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ಯಾವ ಆಟ, ಯಾರೊಡನೆ ಆಡಿದರೆ ತಾನೇ ಏನು?
ಕೇಳುವರಾರು ??” ಎಂದು ಮುಂತಾಗಿ ಮನಸ್ವಿ ಟೀಕಿಸುತ್ತ
ನಡೆದಿದ್ದರು. ಈ ಕತೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ರಸಿಕ
ತರುಣರು ರಾಜಿಯ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಸುಳಿದಾಡುವುದು, ಶೀಟಿಹಾಕು
ವುದು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ರಾಜಿಯು ಬಂಧು ಮಿತ್ರರ ಮನೆಗಳಿಗೆ
ಅರಿಶಿನ-ಕುಂಕುಮಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ರಸ್ತೆಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರೆ ತೀರಿತು,
ಅವಳು ಮತ್ತೆ ಮನೆಸೇರುವುದರೊಳಗಾಗಿ ಸಾವಿರಬಾರಿ ಸಾಯುತ್ತಿ
ದ್ದಳು. ಅಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗಿತ್ತು, ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಹಿಂದೂಗಳ
