ಇದೊಂದು ದು:ಸ್ವಪ್ನ. ಆದರೆ, ಅನೈಕ್ಕದಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟು ಗೃಹಛಿದ್ರ ದಿಂದ ಹೆಣ್ಣಾಗಿ, ವೈರಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಮಾತ್ರಕ್ಕೇ ರಾಷ್ಟ್ರ ಕುಸಿದುಬೀಳುವ ಕೆಟ್ಟ ಕನಸು ಎಂದಿಗೂ ನಿಜವಾಗದೆಂದು ಎದೆ ತಟ್ಟಿ ಹೇಳುವ ಧೈರ್ಯ ಯಾరిగిదే ?
ಗತಕಾಲವನ್ನೂ ವರ್ತಮಾನಕಾಲವನ್ನೂ ಬಗೆಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಪರಾಮರ್ಶಿಸಿದರೆ ಎಂತಹ ನಿರಸನಿಗಾದರೂ ಈ ಸತ್ಯ ಸಂಗತಿ ಮನವರಿಕೆಯಾಗಲೇಬೇಕು.
ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದ ಆರ್ಯರು ದೇದೀಪ್ಯಮಾನ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ಕಂಡಾಗಿ ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗಿ, ಆ ಬೆಳಕಿನ ಗೋಲಕ್ಕೆ ಉದ್ದಂಡ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದರು, ಪುಣ್ಯವಂತರು. ಎಷ್ಟೊಂದು ಸರಳವಾಗಿತ್ತು ಅವರ ಬದುಕು ! ಈ ಶತಮಾನದ ಜನರನ್ನು ಕಾಡುವ ಯಾವ ಸಂಕಟಗಳೂ ಅವರಿಗಿರಲಿಲ್ಲ.
“ಭಾರತ, ಆನಂದೋತ್ಸಾಹಗಳ ಭೂಮಿಯಾಗಿತ್ತು, ಜಟಿಲವಾದ ನಿಧಾನವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆయుల్లి, అల్లిನ ಜನಗಳೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು. ತಮ್ಮೊಳಗಿನ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ದಯಾಪೂರ್ಣತೆಯೂ ಉದಾತ್ತತೆಯೂ ಹಿರಿಯ ಮಟ್ಟದ್ದು. ಅದು, ಇತರ ಯಾವುದೇ
ಪ್ರಾಚೀನ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಉನ್ನತವಾಗಿತ್ತು.”
__ ಇದು ಭಾರತಾಧ್ಯಯನನ ಪ್ರಾದ್ಯಾಪಕ ಭಾಷ್ಹಾಮರ ಕೃತಿಯಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಉಲ್ಲೇಖ.
ಆ ಭವ್ಯ ಎತ್ತರದಿಂದ ಲಜ್ಜಾಸ್ಪದವೆನಿಸುವ ಆಳಕ್ಕೆ ನಾವು ಇಳಿದಿರುವೆನಲ್ಲ ?
