ಅಂತಹ ಯೋಚನೆಯ ನಡವಿನಲ್ಲೂ ತುಂಗಮ್ಮ ಬಾಗಿಲಿನತ್ತ
ನೋಡಿದಳು. ಅಭಾಗಿನಿಯರಿಗೆ ಪಾಠ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆ ಒಳ ಬಂದರು.
.....ಅದೇ ಆಗ ಮೂವತ್ತು ದಾಟಿದ್ದ ಯೌವನ; ಆಧುನಿಕ ಬೆಡಗು
ಬಿನ್ನಾಣ; ಇದ್ದ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೇ ಆಕೆ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.
ಸುವಾಸನೆಯ ಗಾಳಿಯಾಗಿ ಬೀಸುತ್ತ ಆಫೀಸು ಕೊಠಡಿಯೊಳಕ್ಕೆ ಆಕೆ ಬಂದೊಡನೆ ಜಲಜ , "ನಮಸ್ತೆ ಟೀಚ," ಎಂದಳು.
"ಎದ್ಬಿಟ್ಯಾ? ಗುಡ್....
ರೂಪ ಸುಂದರ ನಿಜ. ಆದರೆ ಸ್ವರ ಇಂಪಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆಯ ದೃಷ್ಟಿ ತುಂಗಮ್ಮನನ್ನು ತೂಗಿ ನೋಡಿತು.
ಅದನ್ನು ಕಂಡ ಸರಸಮ್ಮ ಹೇಳಿದರು:
"ಈಕೆ ತುಂಗಮ್ಮಂತ. ಹೊಸಬಳು, ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರೆ ಅಡ್ಮಿಟಾಯ್ತು."
ಸಂಕೋಚಪಡುತ್ತ ತುಂಗಮ್ಮ ತನಗೆ ಹೊಸಬಳಾದ ಆ ಹೆಂಗಸಿಗೆ
ಕೈಮುಗಿದಳು.
"ನಮಸ್ತೆ !"
---ಎಂದರು ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆ. ಉತ್ತರದ ಜತೆಯಲ್ಲೆ ಮುಗುಳು ನಗೆ
ಇತ್ತು. ಆ ಮುಗುಳು ನಗೆಯೊಡನೆ ತನ್ನ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನು ಸಾರುವ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಬೆರೆತಿತ್ತು.
ಅವರನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೆ , ತನಗರಿಯದಂತೆಯೇ ತುಂಗಮ್ಮನ
ಮನಸ್ಸು ಮುದುಡಿಕೊಂಡಿತು.
ಸರಸಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆ ಹೊರ ಹೋದೊಡನೆ ಜಲಜ ,
ತುಂಗಮ್ಮ ಮುಖವನ್ನೆ ನೋದಿದಳು . ಕೇಳು ಪ್ರಶ್ನೆ-ಎನ್ನುವಂತಿತ್ತು ಆ ನೋಟ . ಆದರೆ ತುಂಗಮ್ಮ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮೌನವನ್ನು ಸಹಿಸದೆ ಜಲಜೆಯೇ ಕೇಳಿದಳು:
"ಹ್ಯಾಗಿದಾರೆ ನಮ್ಮ ಟೀಚ ?"
"ಚೆನ್ನಾಗಿದಾರೆ."
"ನೋಡೋಕೆ , -ಅಲ್ಲ ?"