ಈ ಪುಟವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ.
ಏಕಾಂಗಿನಿ ೧೦೫
ಲಾರದೆ ಆಕೆ ಏದುಸಿರು ಬಿಟ್ಟಳು. ಪ್ರಯಾಸಪಟ್ಟು ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಬನಿಯನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ತಡೆಹಿಡಿದಳು. ಹಲ್ಲುಗಳು ಕೆಳತುಟಿಯನ್ನು
ಕಚ್ಚಿ ಬಿಗಿದುವು. ಒಡೆದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಎಂದಳು:
"ಹೀಗೆ ನೀವು ಹಟತೊಡೋದೇ ನಿಜವಾದರೆ ಮಗೂನ ಇಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು
ಬಾವಿಗೆ ಹಾರಿ ಸಾಯ್ತೀನಿ."
"ಮಗೂನ ಯಾಕ್ಬಿಡ್ತೀಯಾ? ಕರಕೊಂಡು ಹೋಗು."
"ಭಾವಿಗೆ ಹಾರ್‍ತಿನಿ ಅಂದೆ."
" ತಿಳೀತು. ನಿನ್ನೂರಿನ ಬಾವಿ ಮೇಲು."
"ಥೂ!"ಎಂದಳು ಸುನಂದಾ. ಒಣಗಿದ್ದ ಆ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಉಗುಳಿರಲಿಲ್ಲ.
ಪುಟ್ಟಣ್ಣ ನಕ್ಕ.
"ಹಾಗೆ ಬಾ! ನಿನ್ನ ಹಳೇ ಹುರುವೆಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಿಗ ಹೋಯ್ತೂಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯ
ವಾಗಿತ್ತು,"
"ನೀವು ಆಫೀಸಿಗೆ ಇವತ್ತು ಹೋಗಕೂಡದು! ನನ್ನ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕರಕೂಂ
ಡ್ಬನ್ನಿ. ಇವತ್ತೇ ಎಲ್ಲಾ ಇತ್ಯರ್ಥನಾಗ್ಬೇಕು."
"ಇತ್ಯರ್ಥ ಈ ಮೊದಲೇ ಆಗಿದೆ! ಅದಕ್ಕೆ ಅಪೀಲಿಲಿಲ್ಲ!"
ಪುಟ್ಟಣ್ಣ ರೀವಿಯಿಂದ ಬಾಗಿಲು ದಾಟಿದ. ಸುನಂದಾ ಆತನನ್ನು ತಡೆಯ ಬಯಸಿದಳು. ಆದರೆ ಆಕಯ ಬಲ ತೋಳು ನಿರ್ಜೀವವಾಗಿದ್ದಂತೆ ಜೋತಾ
ಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು.
ಹೊರಹೋದ ಪುಟ್ಟಣ್ಣ ತಿರುಗಿ ನಿಂತು ನುಡಿದ: "ಇನ್ನು ನೀನಿಲ್ಲಿಂದ ಗಾಡಿಬಿಡೋದು ಮೇಲು. ಇಲ್ದೇ ಹೋದ್ರೆ ಹೋಟಿ
ಲ್ನೋರು ಹೊರಡಿಸ್ತಾರೆ, ಊರಿಗೆ ಹೋದ್ಮೇಲೆ ಇನ್ನೊಂದ್ಸಲ ಇಂಥ ಪ್ರವಾ ಸದ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ಬೇಡ ! ನೆನಪಿರ್‍ಲಿ!"
ಅಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಆತ ಹೊರಟೇ ಹೋದ. ಬೂಟಿನ ಟಕ್ ಟಕ್ ಸಪ್ಪಳ
ಮಂದವಾಗಿ ಬಂದು ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು.
ಸುನಂದಾ ಧಿಗ್ಮೂಡಳಾಗಿ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಧೊಪ್ಪನೆ ಕುಳಿತು ಅಂಗೈ ಮೇಲೆ
ತಲೆ ಇರಿಸಿದಳು.
ಒಳಧ್ವನಿ ಬಲು ಕ್ಷೀಣವಾಗಿ ಉಲಿಯಿತು: "ಇನ್ನೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿಗೆಲ್ಲಾ
