ತಪೋಯಾತ್ರೆ
೧೮೭
ಮಹಾದೇವಿ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನೂ ಮರೆತು ಅವರನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರು ಮರೆಯಾದಮೇಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಪ್ರಸಾದಮಂದಿರದ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು.
ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಸಾದಮಂದಿರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಧಿಕಾರಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಅನಂತರ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು, ಗೌರವಪೂರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಕೇಳಿದ :
``ತಾಯಿ, ಬಿಸಿಲೇರುತ್ತಿದೆ ; ತಮ್ಮ ಮುಂದಿ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಹೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಮಹಾದೇವಿ ಎಚ್ಚತ್ತವಳಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು.
``ಹೌದು ಹೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ.... ಎಚ್ಚರಿಸಿ ಒಳ್ಳೆಯದು ಮಾಡಿದಿರಿ. ನಾನಿನ್ನು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ.
``ತಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾನು ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ - ಹೇಳಿದ ಅಧಿಕಾರಿ.
``ಕ್ಷಮಿಸು ಅಣ್ಣ, ಇದುವರೆಗೂ ಬಂದಂತೆಯೇ ನಾನು ಮುಂದೆಯೂ ನಡೆಯತಕ್ಕವಳು.
``ಇದುವರೆಗೂ ಗುರುಗಳು ಜೊತೆಯಿದ್ದರು. ಈಗ ತಾವು ಒಬ್ಬರೇ ಆಗಿದ್ದೀರಿ...
``ಈಗಲೂ ನಾನೊಬ್ಬಳೇ ಅಲ್ಲ, ಗುರುಗಳು ಅತ್ತ ಹೋದರೂ ಅವರ ಕೃಪಾಶೀರ್ವಾದ ನನ್ನ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆಯೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನನಗೇನೂ ಯೋಚನೆಯಿಲ್ಲ. ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟಳು. ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಹೇಳಲಾರದೆ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಧಿಕಾರಿ.
`ಗುರುಗಳ ಆಶೀರ್ವಾದ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ಇದೆ'ಯೆಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಮಹಾದೇವಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಏಕಾಂತತೆಯ ಅನುಭವ ಆಗತೊಡಗಿತ್ತು.
ಇದುವರೆಗಿನ ತನ್ನ ಜೀವನದ ಚಿತ್ರಗಳೆಲ್ಲಾ ಮನಸ್ಸಿನ ಮುಂದೆ ಸುಳಿಯುವುವು. ತಂದೆತಾಯಿಗಳನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಳು ; ಗುರುಗಳ ಸ್ಮರಣೆ ಉಕ್ಕುವುದು.
ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ ತಾನು ಇಂದು ಏಕಾಂಗಿನಿ ಎಂಬ ಭಾವವೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಸುಳಿಯುವುದು. ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುತ್ತಿರುವ ಆ ಕಪ್ಪು ಮಣ್ಣಿನ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಬಯಲಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಹೊರಗಿನ ಬಸಿಲೇ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕಿಬಂದು ಗಂಟಲನ್ನು ಹಿಡಿದಂತಾಗುವುದು. ಆದರೆ
