ಬೊಮ್ಮಣ್ಣನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆಕೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಯಾಣವೆಂಬುದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಪಟ್ಟಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಭಕ್ತಿರಸ ಪರಿಪೂರ್ಣನಾದ ಬಸವನೆಂಬ ಸ್ವಯಂಜ್ಯೋತಿಯನ್ನು ಬೆಳಗುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಣತೆಯಂತೆ ಕಾಣಿಸಿತು.
`ಕಲ್ಯಾಣವೆಂಬ ಪ್ರಣತೆಯಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿರಸವೆಂಬ ತೈಲವನ್ನೆರೆದು ಆಚಾರವೆಂಬ ಬತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನೆಂಬ ಜ್ಯೋತಿಯ ಮುಟ್ಟಿಸಲು ತೊಳಗಿ ಬೆಳಗುತ್ತಿರ್ದುದಯ್ಯ ಶಿವನ ಪ್ರತಾಪ !...' ಎಂದು ಪ್ರಭುದೇವರು ಹೇಳಿರುವ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳಗುತ್ತಾ ಕಿರಣಗಳಂತೆ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಭಕ್ತಗಣಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇಂತಹ ಕಲ್ಯಾಣವನ್ನು ಹೊಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ :
ಕಲ್ಯಾಣವೆಂಬುದನಾರಿಗೆ ಹೊಗಬಾರದು,
ಹೊಗಬಾರದು, ಹೊಗಬಾರದು, ಅಸಾಧ್ಯವಯ್ಯ !
ಆಸೆ ಆಮಿಷವನಳಿದವಂಗಲ್ಲದೆ ಕಲ್ಯಾಣದತ್ತಲಡಿ ಇಡಬಾರದು !
ಒಳಹೊರಗು ಶುದ್ಧವಾದವರಿಗಲ್ಲದೆ ಕಲ್ಯಾಣವ ಹೊಗಬಾರದು !
ನಾನೆಂಬುದ ಹೞೆದವಂಗಲ್ಲದೆ ಕಲ್ಯಾಣವ ಹೊಗಬಾರದು,
ಒಳಗು ತಿಳಿದು, ಚೆನ್ನಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಂಗೊಲಿದು,
ಉಭಯಲಜ್ಜೆಯಳಿದೆನಾಗಿ, ಕಲ್ಯಾಣವ ಕಂಡು,
ನಮೋ ನಮೋ ಎನುತಿರ್ದೆನು.
ಎಂದು ಕಲ್ಯಾಣದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬೊಮ್ಮಣ್ಣ ದೂರದಿಂದಲೇ ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದ :
``ಅದೇ ಅಣ್ಣನವರ ಮಹಾಮನೆ !
ಎತ್ತರವಾದ ಆ ಹರ್ಮ್ಯದ ಗೋಪುರದ ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಿಸಿತು. ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ಹೋದಂತೆ ಭವ್ಯವಾದ ಆ ಪ್ರಾಸಾದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಕಲ್ಯಾಣವನ್ನೆಲ್ಲಾ ತನ್ನ ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕಾಯುವ ಉದಾತ್ತತೆಯ ಸಂಕೇತವೆಂಬಂತೆ ಎತ್ತರವಾಗಿ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಿಂತಿತ್ತು ಈ ಮಹಾಮನೆ.
`ಮಹಾಮನೆ !... ಹೌದು. ಅಂಧಶ್ರದ್ಧೆಯ ಅಂಧಕಾರವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಿ, ನಾಡಿಗೆಲ್ಲ ಧರ್ಮದ ಬೆಳಕನ್ನು ಬೀರುತ್ತಿರುವ ಈ ಮನೆ, ಮಹಾಮನೆಯೇ ಹೌದು' ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾ ಮಹಾದೇವಿ ಮುಂದುವರಿಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ
