೫೭
ಬೆಳೆಯುವ ಬೆಳಕು
ಪಕ್ಕದಿಂದ ನಾಲ್ಕಾರು ಮಾರು ಆಚೆಯ ಬಯಲಿನಲ್ಲಿತ್ತು ಬಾವಿ. ರಸ್ತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ವೇಗವಾಗಿ ನಡೆದು, ಅವರತ್ತ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಹರಿಸದೆ, ದಾಟಿಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಮಹಾದೇವಿ ಮುಂದುವರೆದಳು.
ಆದರೆ ಬಾವಿಕಟ್ಟೆಯ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವರು, ಮಹಾದೇವಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟಾಗಲೇ ಅವಳನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದರು.
``ಅಲ್ಲಿ ನೋಡ್ರೀ ಬಂಗಾರಮ್ಮನವರೇ, ಮಹಾದೇವಿ !” ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದಳು ಚೆಲುವಮ್ಮ. ಅವಳು ತೋರಿಸಿದ ರೀತಿ, ಹೇಳಿದ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಧ್ವನಿ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿತ್ತು.
``ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಟಳೋ !” ಕೇಳಿದಳು ಬಂಗಾರಮ್ಮ ಅತ್ತ ನೋಡುತ್ತ. ಹೆಸರು ಬಂಗಾರಮ್ಮನಾದರು ಅವಳ ಬಾಯಿ ಮತ್ತು ಕಿವಿ ಹಿತ್ತಾಳೆಯದಾಗಿತ್ತು.
``ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಗೆ ? ಇರಬೇಕು ಮಠಕ್ಕೆ. ಅದೊಂದಿದೆಯಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ. ತಾನೇನು, ತನ್ನ ವಯಸ್ಸೇನು ! ಮಠವಂತೆ, ಮಠ !” ಮೊದಲೇ ಇದ್ದ ವ್ಯಂಗ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ತನ್ನ ನಂಜನ್ನು ಸೇರಿಸಿದಳು ನಂಜಮ್ಮ.
``ಯಾಕ್ರೀ ನಂಜಮ್ಮನವರೇ, ಮಹಾದೇವಿ ಮಠಕ್ಕೆ ಹೋದ್ರೆ ನಿಮಗ್ಯಾಕ್ರಿ ಇಷ್ಟು ಕೋಪ? ಏನೋ ಮೊದಲಿನಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ. ಇನ್ನೂ ಕಲಿಯಬೇಕು ಅಂತ ಆಸೆ.” ಮಹಾದೇವಿಯನ್ನು ಕುರಿತ ತಿರಸ್ಕಾರವನ್ನು ಕೇಳಲಾರದೆ ಹೇಳಿದಳು ಕಲ್ಯಾಣಮ್ಮ. ಮಹಾದೇವಿಯ ಮೇಲೆ ಆಕೆಗೆ ಅಭಿಮಾನ ಹೆಚ್ಚು.
``ಏನು ಕಲೀತಾಳೆ ? ಬೆಳೆದುನಿಂತ ಹೆಣ್ಣು, ಏನೋ ಕಲೀತಾಳಂತೆ, ಒಬ್ಬಳೇ ಮಠಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ! ಸಾಕು ಸುಮ್ಮನಿರ್ರೀ, ಕಲ್ಯಾಣಮ್ಮ. ಊರಿನ ಹುಡುಗೀರಲ್ಲಾ ಇದನ್ನೇ ಕಲ್ತಾರು.” ಸಿಡುಕಿದರು ನಂಜಮ್ಮ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬಂಗಾರಮ್ಮ ಹೇಳಿದಳು :
``ಅಲ್ಲಿ ನೋಡ್ರಿ, ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು, ರಸ್ತೆಯ ಆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಇತ್ತ ನೋಡದೆ. ತಾಳಿ ಒಂದು ತಮಾಷೆ ಮಾಡೋಣ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮಹಾದೇವಿಯನ್ನು ಕೂಗಿ ಕರೆದಳು.
``ಮಹಾದೇವಮ್ಮ... ಮಹಾದೇವಮ್ಮ.... ಏನಮ್ಮ ಕಾಣದ ಹಾಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೀಯೆ? ಬಾ... ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀಯ ?”
ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಮಹಾದೇವಿ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಇತ್ತ ತಿರುಗಲೇಬೇಕಾಯಿತು. ತನ್ನ ಕ್ಷೇಮದ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಆಸಕ್ತಿ ಎಷ್ಟೆಂಬುದು ಮಹಾದೇವಿಗೆ