ನಿಂದಿಸಿದವರೆನ್ನ ತಂದೆತಾಯಿಗಳೆಂಬೆ,
ಅಳಿಗೊಂಡವರು ಆಳ್ದರೆಂಬೆ,
ಜರಿದವರೆನ್ನ ಜನ್ಮಬಂಧುಗಳೆಂಬೆ,
ಕೊಂಡಾಡಿದವರೆನ್ನ ಹೊನ್ನ ಶೂಲದಲಿಕ್ಕಿದವರು
ಕೂಡಲ ಸಂಗಮದೇವ.
ಈ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದಾಗ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಸಹಜವಾದುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಅವಶ್ಯಕವಾದುದೂ ಹೌದು. ನಮ್ಮನ್ನು ಸದಾ ಎಚ್ಚರದಿಂದಿಡುವ ಅವರ ಈ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ನಾವೇ ಕೃತಜ್ಞರಾಗಿರಬೇಕು.
ಕಾಣದ ಠಾವಿಯಲ್ಲಿ ಜರಿದರೆ ಕೇಳಿ ಪರಿಣಾಮಿಸಬೇಕು.
ಅದೇನು ಕಾರಣ? ಕೊಳ್ಳದೆ ಕೊಡದೆ
ಅವರಿಗೆ ಸಂತೋಷವಹುದಾಗಿ;
ಎನ್ನ ಮನದ ತದ್ವೇಷವಳಿದು, ನಿಮ್ಮ ಶರಣರಿಗೆ ಶರಣೆಂಬುದ
ಕರುಣಿಸು ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ.
'ಎಂತಹ ಮಾತನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಅಣ್ಣನವರು. ನಾವೇನೂ ಕೊಡದೆ, ಕೊಳ್ಳದೆ, ನಿಂದಕರು ನಮ್ಮಿಂದ ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾವು ಅವರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವುದೇಕೆ?'
ಈ ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡಿದಾಗ ಬಾವಿಕಟ್ಟೆಯ ಹೆಂಗಸರ ಕುಹಕದ ಮಾತುಗಳು ಅವಳಿಗೆ ವಿನೋದವಾಗಿ ಕಂಡವು:
'ಛೆ! ನಾನೇಕೆ ಅವರಿಗೆ ಹಾಗೆ ಕಠಿಣವಾದ ಮಾತನ್ನಾಡಿದೆ! ಅವರ ಮನಸ್ಸು ನೊಂದಿತೋ ಏನೋ' ಎಂದುಕೊಂಡಳು.
10
ಮಠವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ ಗುರುಗಳು ಗದ್ದುಗೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮ ವಸತಿಸ್ಥಾನದ, ಹೊಸ ಆವರಣದ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಓಲೆಗರಿಯ ಕಟ್ಟಿತ್ತು. ಮಹಾದೇವಿಯನ್ನು ಕಂಡು:
"ಬಾರಮ್ಮ... ಬಾ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಓಲೆಗರಿಯ ಕಟ್ಟನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟರು. ಮಹಾದೇವಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು. ಓಲೆಗರಿಯತ್ತ ನೋಡುತ್ತ:
"ಅದಾವುದು ಗುರುಗಳೇ, ಆ ಹೊತ್ತಗೆ?"
