ಕತ್ತ್ಲ ಲು ಕವಿದ ಕೂಡಗು ಸಿಟ್ಟ್ ನ್ನೆ ಲ್ಲ್ ನುಂಗಿಕೂಂಡು ವೀರರಾಜೀಂದ್ರ್ ಕೆಳಿದ " ಕೂಡಗಿನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕೆ ಛುತ್ಯ ಬಂದರೆ ನೀವು ಹೊಣೆಗಾರ ರಾಗ್ತಿರೀಂತ ಹಿಂದೆ ನಾವು ಹೆಳಿದ್ಡು ನೆಪ್ಫ್ ಯಾ?" " ಹ್ಯಾ ಗೆ ಮರತೀನು ಮಹಾರಾಜರೆ?' " ಹಾಗಾದರೆ ಈಗೀನು ಹೆಳ್ತಿರಿ?" " ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲಾವಕಾಶ ಕೂಡಿ. ನಮ್ಮ್ ಎಶ್ಟೋ ಜನ ಸರ ದಾರರನು ಬಂದೀಸೀ ಇಟ್ಟದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವರ ಪತ್ತೆಯೀ ಇಲ್ಲ್. ಪರಿಸ್ತಿತಿ ಶಾಂತವಾದ ಮೆಲೆ ಎಲ್ಲ್ರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಆತ್ರವಿಲ್ಲದ ಮಾತು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಸುಮ್ಮ್ ನಿದ್ದು ನುಡಿದ ನನ್ನ್ ದುರದ್ರುಶ್ತಿ. ನಾನೆನು ಮಾಡಲಿ ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ನನ್ನ್ ಮೆಲೆ ನಂಬಿಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲ್ ಹ್ಯಾಗೆ ನಂಬೂದು ನಿಮ್ಮ್ಂವರನ್ನು ಗದ್ಗದ ಕಂದಿಂದ ಉತ್ತ್ರ ಬಂತು "ಹಾಗಾದರೆ ಈ ನಾಸಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಯ್ಯೀ ಶಿಕ್ಶ್ ವಿದಿಸಿ. ಎರಡು ತುಂಡು ಮಾಡಿ ಈ ದೆಹವನ್ನು ಕ್ಶಣಕಾಲ ವಿವಂಚನೆಗೆ ಒಳಘಾಆಡಾ ವೀರರಾಜ. ಸಾಕುಮಾಡಿ ಅಂತ ಮಾತು ಈಗಿನ ಸರಿಸ್ತಿ ತೀನ ನೀವು ಯಾವಾಗ ನಿವಾರಿಸ್ತೀರೂ ಆಗಲೀ ನಿಮಗೆ ಪ್ರಾಯಶ್ಛ್ತ್ತ್ವಾದೀತು ಆಗಲೀ ನಿಮ್ಮ್ ಮೆಲಿನ ಅಪವಾದ ದೂರವಾದೀತು ಬ್ರಿಟಿಶ್ಃರ ದುರುಳತನನ್ನು ಕುರಿತು ಇಬ್ಬ್ ರೂ ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಮಾತ ನಾಡಿದ ಬಳಿಕ ಬಂತು ಕಾಶೀಯಾತ್ರೆಯ ಸೂಚನೆ. ಬೊಪ್ರು ಮಹಾರಾಜನಿಗೆ ಮನಗಾಣಿಸಿ ಕೊಟ್ಟ್. " ಬೀರೆ ಉಪಾಯವೆ ಇಲ್ಲ್ . ಯಾತ್ರೆಯ ನೆಪಮಾಡಿಕೂಂಡು ನೀವು ಹೊರಬಿದ್ದ್ ರೆ ಸ್ವ ತ್ಂತ್ರ ರಾಜರು ಯಾರಿಂದಲಾದರೂ ಸಹಾಯ ಪಡೀ ಬಹುದು. ಆಶ್ಶ್ಃರೊಳಗೆ ಇಲ್ಲಿ ನಾವು ಸಿದ್ದ್ರಾಗ್ತೀವಿ ಆ ಸೆರೆಯೆಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಅಹತ್ಯ ಎಂಬುದಂತೂ ಆಗಲೆ ವೀರರಾಜನಿಗೆ ಸ್ಪಶ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗಿನಿಂದ ಸಹಾಯ ಪಡಯುವ ವಿಶಯವನ್ನು ಆತ ಯೊಚಿಸಿದ್ದ್
