ಅಮೀರ್ ನಗುತ್ತಾ, " ಹುಷಾರಿ ಶೇಖರ್. ಈಕೆ ಮಹಾ ಘಾಟಿ. ಏನೋ ಹಂಚಿಕೆ ಹಾಕ್ತಿದಾಳೆ, ಎಂದ.
ನನ್ನ ಮುಖ ಕೆಂಪಗಾಯಿತು.
"ಆ ಮಗೂನ ಲೇವಡಿ ಮಾಡ್ತೀಯಲ್ಲಾ. ನಾಚಿಕೆಯಾಗ ಬೇಕು ನಿಂಗೆ," ಎಂದು ಆ ಹುಡುಗಿ ಅಮೀರನಿಗೆ ಛೀಮಾರಿ ಹಾಕಿದಳು.
ಹಾಗಾದರೆ ನಾನು ಅವಳ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮಗುವಾಗಿದ್ದೆ!
ನನ್ನ ಮುಖ ಮತ್ತಷ್ಟು ಕೆಂಪಗಾಯಿತು.
ನನ್ನ ಸಂಪಾದನೆಯ ಪುಡಿಕಾಸನ್ನು ಆ ಅತ್ತಿಗೆಯ ಕೈಗೆ ತಂದೊ ಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ -ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ತಂದೆ, ಸಂಪಾದನೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅಜ್ಜಿಗೆ ತಂದೊಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ. ಅವರು ಯಾವ ಜಾತಿಯೊ ಯಾವ ಮತವೊ ನಾನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಮಾನವರಾಗಿದ್ದರು-ಹೃದಯ ಗಳಿದ್ದ ಮಾನವರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ 'ವಿದ್ಯೆ' ಇರಲಿಲ್ಲ. 'ನಾಗರಿ ಕತೆ' ,'ಸಂಸ್ಕಾರ' ವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮಾನವೀಯ ಹೃದಯಗಳಿ ದ್ದುವು.ಅವರು ಯಾರೆಂದು, ಆ ಹುಡುಗಿಯ ಗತಜೀವನ ಎಂಥ ದೆಂದು, ನಾನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.ಅಮೀರ್ ಅವಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳ ತಂದೆಯನ್ನೂ ಕೂಡ. ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೂ ದೀಪ ಉರಿಸ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಕತ್ತಲು ತುಂಬಿದ್ದ ಒಂದೇ ಕೊಠಡಿ-ಮೂರನೆಯ ಮಹಡಿಯ ಮೇಲೆ.ಅದರ ನಡುವೆ, ರಾತ್ರೆ ಹೊತ್ತು ಸೀರೆಯನ್ನು ಅಡ್ಡವಾಗಿ ಕಟ್ಟ ಎರಡು ವಿಭಾಗಗಳಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂದೆಡೆ ಅಮೀರ್ ಮತ್ತು ಆಕೆ--ಶೀಲಾ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಶೀಲಳ ತಂದೆ ಮತ್ತು ನಾನು.
ನನಗರಿಯದಂತೆಯೆ ನಾನು ಶೇಖರನ ವೃತ್ತಿಬಾಂಧವನಾದೆ. ಆತ ಧಾಳಿಮಾಡಿದ ಜಾಗದ ಸಮಾಪದಲ್ಲೆ ನಾನಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೈಗೆ ವಸ್ತು ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ನನಗೊಪ್ಪಿಸಿ ಅವನು ಅಲ್ಲೆ ನಿಂತಿರುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು ಸುರಕ್ಷಿತ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ವಸ್ತುವಿನೊಡನೆ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
