"ಪೇಪರ್ ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಹಣ ಯಾತಕ್ಕಯ್ಯ ಬೇಕು?"
ಆ ವಾದವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಠವಿರಲಿಲ್ಲ, ಮಾತಿ ನಲ್ಲಿ ಸೋಲುವ ಗುಣ ಅವನದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
"ಸರಿ ಬಿಡಪ್ಪ, ನಾಳೆದಿನ ನೀನು ದಿವಾನನೇ ಆಗಬಹುದು ಯಾರು ಕಂಡೋರು?"
ಶೇಷಗಿರಿ ಸಿಳ್ಳು ಹಾಕುತ್ತಾ ಹೊರಗೆ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲಿದ್ದುವನೆಲ್ಲಾ ಒಳಕ್ಕೆ ಎತ್ತಿ ಹಾಕಿ, ಬೆಂಚನ್ನು ಒಳಭಾಗಕ್ಕೆ ತುರುಕಿಸಿ, ದೀಪ ಆರಿಸಿ, ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿ, ಬೀಗ ತಗುಲಿಸಿದ. ತಗುಲಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಗಟ್ಟಿ ಯಾಗಿ ಎಳೆದು ನೋಡಿದ.
"ಹುಷಾರಾಗಿರಬೇಕಪ್ಪ. ಬೀಗ ಭದ್ರವಾಗಿದೆ ತಾನೆ?"
ಆ ಅಂಗಡಿಯ ಬೀಗ ಭದ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಬೀಗ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಬಡಕಲು ಮನೆಗೆ ಮಾತ್ರ. ಕೋಟಿನ ಜೇಬಿ ನೊಳಕ್ಕೆ ಕೈ ಇಳಿ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅಲ್ಲಿ ಬೀಗದ ಕೈ ಆನಾಥವಾಗಿ ಕುಳಿತಿತ್ತು.
"ಏನಮ್ಮಾ, ಯೋಚಿಸ್ತಾ ನಿಂತ್ಬಿಟೆ, ಏನ್ಕಥೆ?’
ಮತ್ತೂ ಎರಡು ಕ್ಷಣ ನಾನು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆ.
ಅವನೊಡನೆ ಮುಂದೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಹೇಳಿದೆ:
" ತುಂಬಾ ಹಸಿವಾಗ್ತ ಇದೆ ಶೇಷಗಿರಿ, ಹೊಟ್ಟೆಯೂ ಖಾಲಿ, ಜೇಬೂ ಖಾಲಿ."
"ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಇಷ್ಟೊಂದು ಆಳುಮೋರೆ ಹಾಕ್ತಾರೇನೋ?" ಎಂದ ಶೇಷಗಿರಿ. ನನಗೆ ನಗು ಬಂತು.
ನಾವು ಮೂಲೆಯ ಹೋಟೆಲನ್ನು ಹೊಕ್ಕೆವು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಗಳು ಕುಳಿತಿದ್ದವರ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಅವಸರ ಅವಸರವಾಗಿ ಹೊರಳಿ ನೋಡಿದವು.
"ಯಾರ್ನ ಹುಡುಕ್ತಾ ಇದೀಯೋ?’
ನಾನು ಯಾರನ್ನೂ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಬಂಧುಗಳಾಗಿದ್ದ ನ್ಯಾಯ ಪರಿಪಾಲನಾ ಶಾಖೆಯವರು, ಅಲ್ಲಿ ಕುಳಿ ತಿದ್ದರೇನೋ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲು, ನಾನು ದೃಷ್ಟಿ ಬೀರಿದ್ದೆ ಅಷ್ಟೆ.
