ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಆತು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆ ತುಟಿಗಳು ಬಲು ಆಳವಾದ ಯವುದೋ ನೋವಿಗೆ ಮುಖವಾಡವಾಗಿದ್ದುವು. ಕೊಳೆಯಾಗಿದ್ದ ಷರಟು ಪಾಯಜಾಮಗಳನ್ನು ಅವನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ....... ನನ್ನನ್ನು ಆತ ಗುರುತಿಸಿದಂತೆ ತೋರಲಿಲ್ಲ.
ಬೇಕು ಬೇಕೆಂದೇ ನಾನು ಅತನ ಭುಜ ಒರೆಸಿದೆ. ಅದನ್ನೂ
ಮೌನವಾಗಿ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಅತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು " ನಿಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ! "ಎಂದು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ.
ಆತ ನಿಂತು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ ಆ ನೋಟದಲ್ಲಿ
ಗಾಬರಿ ತುಂಬಿತ್ತು.
"ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ಬಾರ್ದೇನು?"
"ಕ್ಷಮಿಸ್ಬೇಕು. ಎನೋ ಯೋಚಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ನೋಡಿಲ್ಲ."
ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಆತ ಪುನಃ ತನ್ನ ಹಾದಿ ಹಿಡಿಯತೊಡಗಿದ.
ಆ ದೀನತನವನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುವ ಚೈತನ್ಯವೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಹೇಳಿದೆ.
"ಅದೇನು ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯೋ? ಯಾವನಾ
ದರೂ ನನ್ನಂಥ ಪಾಪಿ ಬೀದೀಲಿ ಸಿಕ್ಕರೂ ಮಾತ್ನಾಡಬಾರದೇನು?"
ಈಗ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಆತನ ಮುಖ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಅರ
ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು-ಹಿಂದಿನ ಹಾಗೆ. ಆದರೆ ರೂಢಿ ತಪ್ಪಿಹೋಗಿ ತ್ತೇನೋ? ಮತ್ತೆ ಕುಂಠಿತವಾಯಿತು.
"ನಾನ್ಕಣೋ ನಾಣಿ. ನಾನು ಚಂದ್ರು."
"ತಿಳೀತು. ಚೆನ್ನಾಗಿದೀಯೇನಪ್ಪ?"
ನಾನು ಉತ್ತರಕೊಡದೆ ಅವನನ್ನು ಸಮೀಪದ ಹೋಟೆಲಿಗೆ
ಎಳೆದೊಯ್ದೆ. ಅವನು ಎಷ್ಟು ಬೇಡ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಕೇಳದೆ, ಕಾಫಿ ತಿಂಡಿ ತರಿಸಿದೆ. ಆ ಪ್ರಾಣಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದ,ಕಾಫಿ ಕುಡಿದ. ಆದರೆ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ತನ್ನ ಬಾಳ್ವೆಯ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
"ಏನಪ್ಪ ನಾಣಿ? ಮನೇಲಿ ತಂಗಿ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ
ದಾರೇನಪ್ಪ?"