ಪುಟ:Vimoochane.pdf/೧೮೩

ವಿಕಿಸೋರ್ಸ್ದಿಂದ
ಈ ಪುಟವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದೆ

ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಆತು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆ ತುಟಿಗಳು ಬಲು ಆಳವಾದ ಯವುದೋ ನೋವಿಗೆ ಮುಖವಾಡವಾಗಿದ್ದುವು. ಕೊಳೆಯಾಗಿದ್ದ ಷರಟು ಪಾಯಜಾಮಗಳನ್ನು ಅವನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ....... ನನ್ನನ್ನು ಆತ ಗುರುತಿಸಿದಂತೆ ತೋರಲಿಲ್ಲ.

ಬೇಕು ಬೇಕೆಂದೇ ನಾನು ಅತನ ಭುಜ ಒರೆಸಿದೆ. ಅದನ್ನೂ

ಮೌನವಾಗಿ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಅತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು " ನಿಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ! "ಎಂದು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ.

ಆತ ನಿಂತು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ ಆ ನೋಟದಲ್ಲಿ

ಗಾಬರಿ ತುಂಬಿತ್ತು.

"ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ಬಾರ್ದೇನು?"

"ಕ್ಷಮಿಸ್ಬೇಕು. ಎನೋ ಯೋಚಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ನೋಡಿಲ್ಲ."

ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಆತ ಪುನಃ ತನ್ನ ಹಾದಿ ಹಿಡಿಯತೊಡಗಿದ.

ಆ ದೀನತನವನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುವ ಚೈತನ್ಯವೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಹೇಳಿದೆ.

"ಅದೇನು ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯೋ? ಯಾವನಾ

ದರೂ ನನ್ನಂಥ ಪಾಪಿ ಬೀದೀಲಿ ಸಿಕ್ಕರೂ ಮಾತ್ನಾಡಬಾರದೇನು?"

ಈಗ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಆತನ ಮುಖ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಅರ

ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು-ಹಿಂದಿನ ಹಾಗೆ. ಆದರೆ ರೂಢಿ ತಪ್ಪಿಹೋಗಿ ತ್ತೇನೋ? ಮತ್ತೆ ಕುಂಠಿತವಾಯಿತು.

"ನಾನ್ಕಣೋ ನಾಣಿ. ನಾನು ಚಂದ್ರು."

"ತಿಳೀತು. ಚೆನ್ನಾಗಿದೀಯೇನಪ್ಪ?"

ನಾನು ಉತ್ತರಕೊಡದೆ ಅವನನ್ನು ಸಮೀಪದ ಹೋಟೆಲಿಗೆ

ಎಳೆದೊಯ್ದೆ. ಅವನು ಎಷ್ಟು ಬೇಡ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಕೇಳದೆ, ಕಾಫಿ ತಿಂಡಿ ತರಿಸಿದೆ. ಆ ಪ್ರಾಣಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದ,ಕಾಫಿ ಕುಡಿದ. ಆದರೆ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ತನ್ನ ಬಾಳ್ವೆಯ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡಲಿಲ್ಲ.

"ಏನಪ್ಪ ನಾಣಿ? ಮನೇಲಿ ತಂಗಿ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ

ದಾರೇನಪ್ಪ?"