ಆತ ಮೌನವಾಗಿ ನನ್ನನ್ನೆ ನೋಡಿದ.
ನಾನೆಂದು:
"ಸಾರಿ, ಕಾhiಲೆಯಿಂದ ಎದ್ದಿರೋರು ಸೇದಬಾರು ಅನ್ನೋ
ದನ್ನ ಮರೆತ್ನಿಟ್ಟೆ."
"ಅದ್ದರಿ. ಅಲ್ದೆ ,ನನಗೆ ಸಿಗರೇಟು ಸೇದೋ ಅಭ್ಯಾಸವೂ
ಇಲ್ಲ."
"ಈವರೆಗೆ ಒಂದೂ ಸೇದಿಲ್ಲ ಅಂತೀರಾ ?"
ಈ ಪಾಟೀ ಸವಾಲಿಗೆ ಆತನ ಬಿಳುಪೇರಿದ್ದ ಮುಖ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಂಪಗಾಯಿತು.
"ಹಾಗೆ ಒಂದೂ ಸೇದ್ದೆ ಇರ್ತಾರ ? ನನಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ .
ನಮ್ಮನೇಲಿ ನಮ್ತಂದೇನೂ ಸೇದೋದಿಲ್ಲ."
"ನಾನೂ ಅಷ್ಟೆ. ನನಗೂ ಅಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ
ಒಂದೊಂದು..."
–ಆ ಮಾತು ಸುಳಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಆ ಸರಳ ಹೃದಯದ
ಹುಡುಗನೆದುರು ನಾನು ಸಿಗರೇಟು ಚಟದ ಅಪರಾಧಿಯೆಂದು ತೋರಿ ಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟಪಡಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ಆತನಿಗೂ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಅಂತರವಿತ್ತೇನೊ. ಆದರೂ ಆತ ಎಷ್ಟೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಾಗಿ ಕಾಣುತಲಿದ್ದ!
ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದ ಮೇಲೆ ಆತನೆ ಮೌನವನ್ನು ಮುರಿದ.
"ನೀವೇನು ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದೀರ?"
ಇದೇ ಈಗ ಕೊರ್ಸು ಮುಗಿತು ಬೊ೦ಬಾಯಿನ ಒಂದು
ಇಂಪೋರ್ಟ್ ಫರ್ಮಿಗೆ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿದೀನಿ."
"ಓ! ಬಿಸಿನೆಸ್ಸು! ನೋಡೋಕೆ ನೀವಿನ್ನೂ ಹುಡುಗರ ಹಾಗೆ
ಇದ್ದೀರಾ!"
ಅಂತೂ ಆ ಹುಡುಗ, ನಾನೂ ಹುಡುಗನೇ ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣ ಪತ್ರ
ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ!
ಸಂಜೆ, ಕತ್ತಲಿನೊಡನೆ ಕಚಕುಳಿ ಆಡುತ್ತಿತ್ತು, ಘಂಟೆ ಏಳು.