ನಾನು ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಾಗೆಂದು ಅವನೆದುರು ಹೇಳುವು
ದುಂಟೆ ?
"ಓಹೋ! ಕೇಳಿದೀನಿ.ಅವರೇ ಏನು?... ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು?"
"ನನ್ನದು ಹೇಳೇ ಇಲ್ಲವೆ? ಎಂಥ ಮರೆವು! ನಾನು ಮುರಲಿ
—ಮುರಲೀಧರ್."
"ಮುರಲೀಧರ ರಾವ್ ಏನೋ ?"
"ಇಲ್ಲ, ನಾವೀಗ ರಾವ್ ಅಂತ ಸೇರಿಸ್ಕೊಳ್ಳಲ್ಲ."
"ಐ ಸೀ"
ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಆ ಮನೆಯ ಬಳಿಗೆ ಬರುತಲಿತ್ತು. ಮುರಲಿ ನಿರ್ದೆಶ
ಗಳನ್ನು ತೊಟ್ಟಂತೆ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ನಿಂತಿತು.
"ತಗೊಳ್ಳಿ ಪರ್ಸು. ಟಾಕ್ಸಿದು ದಯವಿಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟಿಡಿ."
ನಾನು ಆತನ ಹಣದ ಪಾಕೀಟನ್ನು ಮುಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನದನ್ನು
ತೆಗೆಯಲೂ ಇಲ್ಲ. ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಯವನಿಗೆ , "ಇಲ್ಲೇ ನಿಂತಿರು,"ಎಂದೆ.
"ನೋಡಿದಿರಾ...... ವಾಪಸು ಹೋಗೇಕೆ ನಿಮಗೆ ಟಾಕ್ಸಿ
ಯಾತಕ್ಕೆ? ನಮ್ಯನೇ ಕಾರಿದೆ."
"ಇರಲಿ ಮುರಲೀಧರ್, ಬನ್ನಿ ಒಳಕ್ಕೆ ಹೋಗೋಣ.”
ಮಹಡಿ ಇಲ್ಲದ ವಿಶಾಲವಾದ ತಾರಸಿ ಮನೆ. ಹೊರಗೆ ಕ್ರೋ
ಟನ್ ಗಿಡಗಳ ಉದಾನ. ಬಚಭಾಗದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಗ್ಯಾರೇಜು.
"ಪಪ್ಪ ಇನ್ನೂ ಬಂದೇ ಇಲ್ಲ, ವನೂ ಏ ವನೂ—?
ಮುರಲಿ ಕಾಲ್ ಬೆಲ್ಲನ್ನು ಒತ್ತುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ ಯಾರೋ
ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದರು. ಅವರ ಮುಖವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡದೆ, ಆ ಭುಜಗಳಾಚೆ ಮರೆಯಾಗಿರಬಹುದಾದ ಪುಟ್ಟ ವನಜಳನ್ನು ಹುಡು ಕಿದೆ. ಆದರೆ ಮುರಲಿ ನನ್ನನ್ನು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಳಿಸಿದ.
"ಇವಳೇ ನೋಡಿ ವನಜ.. ನೋಡಮ್ಮ ವನೂ, ಇವರು
ಮಿಸ್ಟರ್ ರಾಧಾಕೃಷ್ಣ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಫರ್ಮಿಗೆ ಸೇರೊದ್ದೀರು.”
ನಾನು ಕ್ಷಣ ಕಾಲ ತಬ್ಬಿಬಾದೆ. ನೀಳದೇಹದ ವಿಶಾಲನೇತ್ರೆ
ಯೊಬ್ಬಳು ನೆಟ್ಟ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಸುಧಾರಿಸಿ
