"ಹಾಗಲ್ಲ; ಊಟಕ್ಕಾಗಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರು ಊಟಕ್ಕೇ
ಏಳಬಹುದಲ್ಲಾ."
ಆ ಬಡ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಆದರಾತಿಥ್ಯ............
"ಅದೇ ಸರಿ......... ಏಳಯ್ಯಾ ಚಂದ್ರೂ-ಕೈಕಾಲು ತೊಳ್ಕೊ
ಳ್ಳೋಣ."
"ನಾನೊಲ್ಲೆ ನಾಣಿ........ರಾತ್ರೆ ನಾನು ಊಟಮಾಡೋಲ್ಲ.
ಹೊಟ್ಟಿ ನೋವು ನಂಗೆ."
ಇಷೊಳ್ಳೆ ಆರೋಗ್ಯ ಕಾಪಾಡ್ಕೊಂಡಿದೀಯಾ. ಊಟ
ಮಾಡೊಲ್ಲ ಅಂದರೆ ನಗ್ತಾರೆ ಯಾರಾದರೂ.'
"ತಮಾಷೆಯಲ್ಲ ನಾಣಿ, ನಿಜವಾಗ್ಲೂ ಮೈ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ."
"ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು ಹಾಗಾದರೆ....ಸರಿ ಕಮ್ಲೂ, ನಿನ್ನ ಕೈ
ಸಾರು-ಅನ್ನ ಉಣ್ಣೋ ಭಾಗ್ಯ ಚಂದ್ರೂಗಿಲ್ಲ.......ಕಾಫೀನೆ ಮಾಡು.'
ನಿಯೋಗದ ಸದಸ್ಯನಾಗಿ ಬಂದಾಗ ತುಟಿ ಬಿಗಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದ
ವನು ಇಲ್ಲಿ ಮಾತಿನಮಲ್ಲನಾಗಿದ್ದ. ಆತ ತೊಟ್ಟು ಕಳಚಿದ ತರಗೆಲೆ ಯಾಗಿ ನನಗೆ ತೋರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ನಗುವ ಹಸುರೆಲೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕ್ಷೀಣವಾದ ತೂತುಗಳಿದ್ದ ಹಸುರೆಲೆ ನಿಜ-ಆದರೆ ಅದು ನಗುತಿತ್ತು.
ಹಿಂದೆ ಬಂದಾಗ ಅವನ ತಾಯಿ ಹುಡುಗನಾದ ನನ್ನನ್ನು
ಕೇಳಿದ್ದರು:
"ಏನಪ್ಪಾ ಮಗು? ಚೆನ್ನಾಗಿದೀಯೇನಪ್ಪಾ?"
ಆ ಮೇಲೆ ಉಪ್ಪಿಟ್ಟು, ಕಾಫಿ. ಆ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ನಾಣಿಯ
ತಂದೆ- ಯಾರೂ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ವಯಸ್ಸಾದ ದಂಪತಿಗಳು ಹೊರಹೋಗಿರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡೆ.
"ಅಮ್ಮ ಕಾಣಿಸ್ತಾ ಇಲ್ವಲ್ಲಾ ನಾಣಿ."
"ಓ ಹೇಳೋದಕ್ಕೇ ಮರೆತ್ನೇನು?.....ಹುಂ. ಎಲ್ಲಪ್ಪ
ಆ ಸಾರೆ ನಾನು ಕತೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದು? ತಂಗಿ, ಹೆರಿಗೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೋಳು, ತೀರ್ಕೊಂಡ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದ್ನೋ?"
ಕೆಟ್ಟ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತ, "ಹೂಂ," ಎಂದೆ.
