೩೦
ವಿಮೋಚನೆ
ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದಂತಹ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗೂಡುಗಳು ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ
ನಗರದಲ್ಲಿಯೂ ಇರಬಹುದೆಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ
ಮನೆಯೊಳಗೆ ಇಬ್ಬರೊ ಮೂವರೊ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗರಿದ್ದರು ಅವರು
ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದು ನಿಂತಾಗ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿಹೋಗ
ಬೇಕು ಎನಿಸಿತು ನನಗೆ. ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ನನ್ನ ಕೂದಲ ಜುಟ್ಟನ್ನು
ಹಿಡಿದೆಳೆದ. ನಾನು "ಅಪ್ಪಾ" ಎಂದು ಕೂಗಿದೆ. ಹಿಂದೆಯಾಗಿ
ದ್ದರೆ "ಅಮ್ಮಾ" ಎನ್ನುತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಅಪ್ಪನೇ ನನ್ನ ಸರ್ವಸ್ವ
ಅಲ್ಲವೆ? ತಂದೆ "ಸುಮ್ನಿರು" ಎಂದು ನನ್ನನ್ನೇ ಗದರಿಸಿದ.
ನನಗೆ ಅಳು ಬಂತು. ಕೀಟಲೆಮಾಡಿದ ಆ ಹುಡುಗರನ್ನು ದಂಡಿಸು
ವುದರ ಬದಲು ನನ್ನನ್ನು ಅಪರಾಧಿಯಾಗಿ ಮಾಡುವುದು ಸರಿಯೆ?
ಏನೆ ಆಗಲಿ, ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿರಬಾರದು, ಎಂದು ತೀರ್ಮಾ
ನಿಸಿದೆ.
ಆ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಚ್ಯುತಿ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲೇ ವಾಸವಾಗಿರಿ
ಎಂದು ಯಾರಾದರೂ ಹೇಳಿದರಲ್ಲನೆ ಆ ಮಾತು? ಬಂದಿದ್ದ
ನಮ್ಮನ್ನು ಆದಷ್ಟು ಬೇಗನೆ ಹೊರಹಾಕುವುದಕ್ಕೇ ಆ ಮನೆಯವರು
ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರು. ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೊ ಒರಟುತನವಿತ್ತು ನಿಜ.
ಆದರೆ ಒರಟುತನವನ್ನು ಬಚ್ಚಿಡುವ ಸೋಗನ್ನು ಮಾತ್ರ ಯಾರೂ
ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಸೋಗಿತ್ತು--ಬರಿಯ ನಟನೆ.
ತೊಲಗಿಹೋಗು ಎಂದು ಹೇಳುವ ಇಚ್ಛೆ ಇದ್ದರೂ ಬಾಯಿಬಿಟ್ಟು
ಯಾರೂ ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿರಲಲಿಲ್ಲ. ನಯವಾಗಿ ನಾಜೂಕಾಗಿ ಬೇರೆ
ಮಾತನ್ನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನೂರು ಮಾತುಗಳಾದಮೇಲೆ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿ
ನಲ್ಲಿದ್ದುದು ಎಂತಹ ದಡ್ಡನಿಗಾದರೂ ಅರ್ಥವಾಗಲೇಬೇಕು.
ಆಂತೂ ಆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದೆವು. ತಂದೆ ಕಟುವಾಗಿ
ಆಡಿದ ಕೆಲವು ಮಾತುಗಳಿಂದ ವಿಷಯ ಸ್ವಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವಾಗಿ ನನಗೆ ಅರ್ಥ
ವಾಯಿತು. ಆ ಮನೆಯಾತ ಎಂದೊ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಂದೆಯ
ಬಾಲ್ಯ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿದ್ದ. ಆಗ ಆವರಿಬ್ಬರೂ ಹಳ್ಳಿಯ ಬಡವರು. ಈಗ
ಲಾದರೋ ಆ ಸ್ನೇಹಿತ, ತಿಂಗಳಿಗೆ ಹದಿನೈದು ರೂಪಾಯಿ ಸಂಬಳ
