೫೮
ವಿಮೋಚನೆ
ಅಂತಹ ಸಹಾಯ ಕೇಳುವ ಒಂದು ಅವಕಾಶ ನನಗೆ ದೊರೆ
ಯದೇ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ.
ತಂದೆ,ದೊಡ್ಡ ಮನು‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ಷ್ಯರೊಬ್ಬರು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಶಂಸೆ
ಯನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ಬಹಳ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟ. "ನೋಡ್ದಾ ಚಂದ್ರು?
ವಿದ್ಯೆ ಅಂದರೆ ಹಿಂಗೇನೆ. ನೀನು ಅವರ ನೆಪ್ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಕೊಬೇಕು.
ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದಿವ್ಸ ಅವರಿಂದ ಎನಾರ ಪ್ರಯೋಜನ ಆದೀತು".
ಅ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಯತ್ನ ಮಾತ್ರ ಈ
ರೀತಿ ಆಗುವುದೆಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಡಕಲು ಬಡಕಲಾಗಿದ್ದ
ನನ್ನ ಆ ಬೇಸಗೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದ. ಪರೀಷೆಮಾಡಿದ
ನಚಕ್ಷಣ ವೈದ್ಯರು "ಇದು ಕ್ಷಯದ ಚಿಹ್ನೆ " ಎಂದರು. ಆಜ್ಜಿಗೆ ದಿಗಿ
ಲಾಯಿತು. ನಾನು ದಿಗ್ಮೊಢನಾದೆ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು
ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ತಂದೆ, ಭವಿತವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಿರಾಶೆತಳೆದೆ. ತನ್ನ ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲಾ
ಮಣ್ಣುಗೂಡುವವೆಂದು ಅವನಿಗೆ ತೋರಿತು.
ನೂರಾರು ರೂಪಾಯಿಗಳಿದ್ದರೆ ಆ ಕಾಹಿಲೆಯಿಂದ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ
ಅಪಾಯವಾಗದಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಸಾದ್ಯವಿತ್ತಂತೆ. ನೂರಾರು
ರೂಪಾಯಿ ! ನಮ್ಮದೆನ್ನುವ ಇಪ್ಪತು ಮೂವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳೂ
ಇರಲಲ್ಲ. ಈ ನಡುವೆ ಉತ್ತಿ ನಾದ ನಾನು ಮೇಲಿನ ತರಗತಿಗೆ
ಹೋಗಬೇಕು. ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಫೀಸು, ಮತ್ತಿತರ ಖರ್ಚು.....
ಯೋಚಿಸಿ ಯೋಚಿಸಿ ನಾನು ನಮ್ಮ ಮುಖ್ಯೊಪಾಧ್ಯಾಯರ ಮನೆಗೆಹೋದೆ. ಅವರು ಯಾವುದೋ ಪರೀಕ್ಷಯ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ನಿದ್ವತ್ತಿನ ತಕ್ಕಡಿಯಲ್ಲಿ ತೂಗುತ್ತಿದ್ದರು, ಎದ್ದುನಿಂತು ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೊರಬಂದು,'ಎನಪ್ಪಾ ಚಂದ್ರು , ಎನ್ಸಮಾಚಾರ? ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.
ನಾನು ಅಲ್ಲೆ ನಿಂತು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ನನ್ನ ತೊಂದರೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ವರದಿಯನ್ನಿತ್ತೆ. ತನ್ನಿಂದಲ್ಲೆ ಸಹಾಯ ಕೇಳಲು ಬಂದಿರುವ ನೇನೋ ಎಂಬ ಸಂದೇಹ ಆವರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದಂತೆ ತೋರಿತು.
"ಆ ದಿನ ಬಂದಿದ್ರಲ್ಲಾ ಸಾರ್, ಆವರ ಅಡ್ರೆಸ್ ಸ್ವಲ್ಪ
