೬೦
ವಿಮೋಚನೆ
ಮೈತುಂಬ ಸಾದಾ ಸೀರೆಯ ಸೆರಗು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಬರಿ ಕಾಲಲ್ಲೆ
ಬಾಗಿದ ತಲೆಯೊಡನೆ ನಡೆದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಬಡಹುಡುಗಿ
ಯರು....... ಆಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಯೋಚಿಸುವ ತಾಳ್ಮೆ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ನಾನು ಗೇಟಿನ ಬಳಿ, ಹೊರಗೆ ನಿಂತೆ, ನನಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ
ಯಾವ ಅಂಜಿಕೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಈಗ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅಳುಕು
ಗರಿಗೆದರುತ್ತಿತು, ಯಾವುದೋ ನನ್ನದಲ್ಲದ ಹೊಸ ಲೋಕದ
ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಾನು, ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಒದಗಬಹುದಾದ
ಅಪಾಯಗಳೇನಾದರೂ ಇವೆಯೆ ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ನಾಯಿಯ
ಒಡತಿ ನನ್ನನ್ನೆ ನೋಡಿದಳು. ಸಂಶಯಗ್ರಸ್ತ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೇ
ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಹಾಗೆ ತೋರಿತು. ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ಅವಳ ಬಾಯಿ ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನೆ ಮುಂದಾಗಿ, ಅವಳ ಪಾಲಿನ ಕಷ್ಟವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿದೆ. ಸ್ವರ ಎತ್ತುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ,
ಹೊರಟುಹೋಗು ಎಂದು ಅವಳಿಂದ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನು ಸಿದ್ಧ
ನಿರಲಿಲ್ಲ.
"ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ಮನೆ ಇದೇನಾ?”
ಆಕೆಯ ಹುಬ್ಬು ಗಂಟಕ್ಕಿತು:
"ಏನೆಂದರೆ?"
"ಲೋಕಪರಾಯಣ ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ಮನೆ ಇದೇನಾ?
"
ನನ್ನ ತಪ್ಪು ಆಗಲೆ ನನಗರ್ಥವಾಗಿತ್ತು. ತಡವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ್ವ
ಅದನ್ನು ತಿದ್ದಲೆತ್ನಿಸಿದೆ. ಆಕೆಯು ಹುಬ್ಬಗಳು ಮತ್ತೆ ಮೊದಲಿನ
ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬಂದವು. "ಹಾಗೆ ಬೊಗಳು ಎಂದು ಅವಳು ಹೇಳಿದ
ಹಾಗೆ ನನಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.
"ಪಪ್ಪ ಇಲ್ಲ. ಅವರು ಕ್ಲಬ್ಬಿಂದ ಬರೋದು ಎಂಟು ಘಂಟೆಗೆ
.....ಏನಾಗಬೇಕು ನಿಂಗೆ?"
ಆಗಿನ್ನೂ ಏಳು ಹೊಡೆದಿತ್ತು ಅಷ್ಟೆ, ಒಂದು ಘಂಟೆಯ ಹೊತ್ತು ನಾನು ಅಲ್ಲೆ ಕಾದಿರಬೇಕು. ಆ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ. ಯವರ ಮಗಳು ಶಹೇಳಿದ ಕೊನೆಯ ಮಾತು ನನಗೆ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ.
