"ಏ. ಬಾರೊ ಇಲ್ಲಿ ಎಂತಾ ಹುಚ್ಚನೋ ನೀನು........ ತಗೊಂಡು ಹೋಗು, ಬಾ....ಬಾ"
ನಾನು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೊಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬೀದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆದು ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮೂರು ಮೈಲುಗಳಾಚೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿತ್ತು. ಅದು ಬಲು ದೀರ್ಘವಾದ ನಡಿಗೆ ನನ್ನ ಜತೆಗೆ ನೂರು ಯೋಚನೆಗಳಿದ್ದವು. ಕಣ್ಣೀರು ಧಾರಾಕಾರವಾಗಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ತಡೆಯಲು ನಾನು ಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದು ನನ್ನದಲ್ಲದ ಕಣ್ಣೀರು. ಅವನ್ನು ಸುರಿದುಹೋದರೇ ನನಗೆ ಹಿತ. ಆ ದೊಡ್ಡಮನು‍‍ಷ್ಯರ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆದ್ದ ನಂಬಿಕೆ ಸುಳ್ಳಾಗಿತ್ತು. ಭ್ರಮೆ ತೊಲಗಿತ್ತು. ಇಷ್ತ್ಟರವರೆಗೆ ತಿಳಿಯದೆ ಮೋಸಹೋದೆನಲ್ಲಾ ಎಂದು ದುಃಖಿಸಿದೆ. ನಾನು ಮೋಸಹೋದುದರಿಂದ ನನಗೆ ಅವಮಾನವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಅವಮಾನ ತೊಳೆದುಹೋಗೆಲೆಂದು ನಾನು ಕಣ್ಣೇರು ಸುರಿಸಿದೆ.
ಆ ಸಂಜೆ ಸಹಾಯದ ಯಾಚನೆಗಾಗಿ ದೊಡ್ಡವರ ಮನೆಗೆ ನಾನು ಹೋಗಲಿದ ವಿಷಯವನ್ನು ತಂದೆಗೆ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಹಾಯ ತಂದು ಒಮ್ಮೆಲೆ ಅವನನ್ನು ಆಶ್ಚರ್ಯಕ್ಕೂ ಸಂತೋಷಕ್ಕೂ ಗುರಿ ಮಾಡೆಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಏನೂ ಉಳಿದಿರ ಲಿಲ್ಲ.
ಕಂಬಳಿ ಹೊದ್ದು ತಂದೆ ಮಲಗಿದ್ದ. ನಾನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಸದ್ದಾಗ ದಂತೆ ಒಳೆಹೋದ ಅದರೆ ಅವನಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ ಮುಸುಕಿ ನೊಳಗಿಂದಲೆ ಕ್ಷೀಣಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಅತ ಕೇಳಿದ.
"ಚಂದ್ರು, ಎಲ್ಗೋಗಿದೆ ಮಗ ? ಟೈಂ ಎಷ್ಟು?"
ನಾನು ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳುವಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಳ್ಳು ಬಲು ಸುಲ ಭವಾಗಿ ನನ್ನ ಬಯಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತಿತ್ತು.
"ಇಲ್ಲೆ ಇದ್ನಪ್ಪ. ಮೇಷ್ಟ್ರು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರು. ಅವರತಾವ ಮಾತಾಡ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದೆ.
ಆಗ ಘಂಟೆ ಹಾತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಅದರೂ,"ಈಗೇನು ಇನ್ನೂ ಎಂಟು ಘಂಟೆ, ಅಷ್ಟೆ,"ಎಂದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಆ ಆಸಾರೋಗ್ಯದ
