ವಿಮೋಚನೆ
೯೦
ಸೂಚಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದರೂ ಆಕೆ ದೃಢ ಕಾಯರು. ಪರಕೀಯನಾಗಿದ್ದ
ನಾನು ಆವರಿಗೆ ಮಗನೂ ಆಗಿದ್ದೆ, ಮೊಮ್ಮಗನೂ ಆಗಿದ್ದೆ.
"ಅಜ್ಜಿ, ನನಗಿನ್ನು ಇರೋದು ನೀವೊಬ್ಬರೇ, ಅಜ್ಜಿ.
"ನನ್ನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಥೆಯ ಛಾಯೆಯನ್ನು ಅವರು ಕಂಡಿರ
ಬೇಕು.
"ಹೂ ಕಣ್ಣೋ. ನನಗ್ಮತ್ರ ಒಂದಿಪ್ಪತ್ಜನ ಇದಾರೆ, ಅಲ್ವ?"
ಅವರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ
ಬಾಳ್ವೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಗಹನವಾದೊಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಆಕೆಯೊಡನೆ
ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆ. ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ
ಇಲ್ಲ.
ಮತ್ತೊಂದು ದಿನ ಕಳೆಯಿತು.
ಮತ್ತೆಯೂ ಒಂದು ದಿನ.
ಆಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲ್ಲಾಗಿ ಮಾಡಿ, ಒಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಅಜ್ಜಿಗೆ
ಮ ತಿಳಿಸಿದೆ.
"ಅಜ್ಜಿ, ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿವಸ ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಅಜ್ಜಿ.
" ಆಕೆ ಆವಾಕ್ಕಾದರು.
"ಯಾಕೆ ಮರಿ?" "ಎಲ್ಲಿಗೆ ಮರಿ?"
"ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಹೋಗ್ತೀನಿ ಅಜ್ಜಿ. ಇಲ್ಲಿ ಇರೋಕಾಗಲ್ಲ
ಅಜ್ಜಿ."
"ಯಾಕೆ ಚಂದ್ರೂ? ನನ್ನ ಕೈ ಅನ್ನ ರುಚಿಯಾಗಲ್ವೇನೊ
ಚಂದ್ರು?"
"ಹಾಗನ್ಬಾರ್ದು ಅಜ್ಜಿ."
"ಮತ್ಯಾಕೆ ಮರಿ?"
ಯಾಕೆ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಗೆ ವಿವರಿಸಲಿ? ನನ್ನ ಹೃದಯ
ದಲ್ಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಸಿವಿಸಿ ವೇದನೆಯನ್ನು ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸಿ
ಹೇಗೆ ತಿಳಿಸಲಿ? ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಸಲಿ? ಕಣ್ಣೀರು ನಿರ್ಲಜ್ಜ
ವಾಗಿ ಮುಸುಕಿನಿಂದ ಹೊರ ಬರಲು ನೋಡಿತು. ನಾನು ತಡೆ ಹಿಡಿದೆ.
ಚಂದ್ರಶೇಕರ ಇನ್ನು ಅಳಲಾರ. ತಂದೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ರಾತ್ರೆ
