೧೦೦
ಚಿರಸ್ಮರಣೆ
ಮಾಸ್ತರಿಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ.ಅರೆತೆರೆರೆದ ಬಾಗಿಗನ್ನುಅವರು ಮುಚ್ಚಲಾರದೆ ಹೋದರು.ಮಾತನಾಡಲಾರದ ಅವರ ನೆರೆವಿಗೆ ಬಂದು ನಂಬಿಯಾರರೆ ಅಂದರು:
"ಈ ಸಣ್ಣಪಟ್ಟ ರೈತರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ತಲೆತಿರುಕರಿರುರ್ತಾತೆ. ಎಲ್ಲಿ ಯಾದರೂ ಅವರು ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಗೆ ಆರಿಸಿ ಬಂದರೂಂತಿಟ್ಕೋಳ್ಳಿ, ಅದೇನೋ ಗಾದೆ ಇದೆಯಲ್ಲ---ಹಾಗೆ ಅರ್ಥ ರಾತ್ರೀಲಿ ಕೊಡೆ ಹಿಡಿಸ್ಕೊಂಡು ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೋದರೂ ಹೋದರೇ! ಇನ್ನು ಹಳ್ಳಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯೊ---ರಾಮ,ರಾಮ!"
ಮಾಸ್ತರ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಉಗುಳು ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿತು.ಮಾತು ಅಸಹನೀಯ ವೇದನೆಯಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಗೇ ಹೊರಳಾಡಿತು.ತಾವು ಚಿತ್ರಿಸಿದ ಭಿತಿಯೆಲ್ಲಾ ಬರಿಯ ಭ್ರಮೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಜಮೀನ್ದಾರರು ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು:
"ತ್ರಿಕರಪುರದಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಆಗಲ್ಲಾಂತಿಟ್ಕೊಳ್ಳಿ.ಆದರೂ ಈ ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿ ಅಗತ್ಯವೇ---ಅಂತ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಈಗ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳೀನೇ ತಗೊಳ್ಳಿ ಇದಕ್ಕೀಗ ಏನಾಗಿದೆ?"
ಮಾಸ್ತರು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಕ್ಕರು. ಆ ನಗು ಅರ್ಥವಾಗದೆ ನಂಬಿಯಾರರು
ಮಾಸ್ತರನ್ನೇ ದುರುದುರನೆ ನೋಡಿದರು. ತಮ್ಮ ಮಾತಿಗೆ ಮೆಚ್ಚಿ ಆತ
ನಕ್ಕಿರಬರಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಿಕೊಡು ತಾವೂ ಹಲ್ಲು ಕಿಸಿದರು. ಗ್ರಾಮ
ಪಂಚಾಯಿತಿ ವ್ಯರ್ಥವೆಂಬುದೇ ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿದ್ದರೂ ಹಳೆಯ
ಕಾಲದವನಾಗಿರಲು ಇಚ್ಚಿಸದೇ ಅವರೆಂದರು:
"ಆದರೂ ನಾಗರಿಕತೆಯ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮಪಂಚಾಯಿತಿ ಇರೋದು
ಭೂಷಣವೆಂದಾದರೆ ನನ್ನ ವಿರೋಧವಿಲ್ಲ.ಮೂಂದೆ ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ಮಾಡೋಣ.
ಇದು ನೂರರ ಜತೇಲಿ ನೂರೊಂದನೆಯ ಕೆಲಸ ಇದ್ದಹಾಗೆ.ಆದರೆ ಅದನ್ನು
ಹತೋಟೀಲಿ ಇಟ್ಕೋಂಡು ನಡೇಸ್ಬೇಕು.ಅಷ್ಟೆ!"
ಮಾಸ್ತರು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಯಾವ ಅರ್ಥವೂ ಇಲ್ಲದೆ ನಕ್ಕರು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಆಳೊಬ್ಬ ಬಂದು ವಿನೀತನಾಗಿ ಬಾಗಿ ಹೇಳಿದ:
"ಕೆಳಗಿನ ಮೂಲೆಯ ಇಬ್ಬರು ರೈತರು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಒಡೆಯ."
ನಂಬಿಯಾರರು ಹುಬ್ಬು ಗಂಟಿಕ್ಕಿದರು:
"ಯಾರೊ?"
"ಕೆಳಗಿನ ಮೂಲೇಯೋರು,ಬರಹೇಳಿದ್ರಿ.ನೀರು ಬಿಡೋ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ.
"ಓ ಅವರಾ?"
