೪೪
ಅನ್ನಪೂರ್ಣಾ
ಐವರು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯ ಹುಡುಗಿ ಪ್ರೇಮಾ.ಮತೀಯ
ಗಲಭೆ ಆರಂಭವಾದಾಗ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷ ಆಕೆಗೆ. ಅವಳ ಕಣ್ಣೆದುರಲ್ಲೆ
ಹಾರಾಡಿದ ಕಲ್ಲು-ಕಲ್ಲು, ಝಣತ್ಕರಿಸಿದ ಚೂರಿ-ಚಾಕು,ಆರಿಹೋದ ಜೀವ
ಜ್ಯೋತಿಗಳು, ಆ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ನಿಷ್ಕಳಂಕ ಪ್ರಕಾಶವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡಿ
ದ್ದುವು. ಮುಗುಳುನಗೆ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಗಭೀರತೆ ನೆಲೆಸಿತು.ಮುಗ್ದತೆಯ
ಬದಲು ವಯಸ್ಸಿನ ಹಿರಿಮೆ ಮನೆಮಾಡಿತು.
ಅನಂತರದ ಸಂಕಟಮಯ ತಿಂಗಳು ಹಲವು .ಎಲ್ಲವೂ ಶೂನ್ಯ-ಶೂನ್ಯ
ವೆಂದು ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳ. ಆ ಮೇಲೆ ತುಂಗಭದ್ರೆಯನ್ನು ದಾಟ
ಬಂದು ಶೀತಲ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಅವರ ನೆಲೆಸಿದ್ದು .
ಅಳಿದುಹೋದ ಆ ಅಣ್ಣನ ನೆನಪೊ-ಮರುಕಳಿಸಿ ಮರುಕಳಿಸಿ ಬರು
ತ್ತಿತ್ತು. ಜೀಲಂ ನದಿ ತೀರದಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಪಟ್ಟಣ ಕೈನೀಡಿ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಹಳೆಯ ದಿನಗಲಳ ಮಧುರ ಸ್ಮರಣೆಗಳು. ಇರುವ ಸಾಲನ್ನು ಕಟ್ಟ ಹರಿಯು
ತ್ತಿದ್ದವು.
ಅಂಥದರಲ್ಲೂ ಬದುಕಿ ಉಳಿದಳಾಕೆ;ಬದುಕಿ ಬೆಳೆದಲಳಾಕೆ. ಮತ್ತೆ
ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೆರೆಮನೆಯ ಕನ್ನಡ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡು ಆಕೆ ಮುಗುಳ್ನಗು
ನಕ್ಕಳು. ಪಕ್ಕದ ಹೂದೋಟದಲ್ಲಿ ಅರಳುತ್ತಿದ್ದ ಚೆಂಗುಲಾಬಿಯನ್ನು ಕಂಡು
ಕಂಪನ್ನು ಆಘ್ರಾಣಿಸು ಆಕೆ ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿದಳು. ಬಹಳ ದಿನಗಳ ಮೇಲೆ
ಆಕೆಯ ಆಸೆ ಚಿಗುರೊಡೆಯಿತು;ಕನಸು ಗರಿಗೆದರಿತು.
ಆಂಥದೊಂದು ಬೆಳಗು ಮುಂಜಾನೆ ಎದ್ದು ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದಾಗ ಆಕೆ
ಮಾಧವನನ್ನು ಕಂಡಳು.
ಅವನೂ ಅದೇ ಆಗ ಕಿಟಕಿ ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದ.ಆಕೆಗಿಂತ ಎರಡು ವರ್ಷ
ದೊಡ್ಡವನಿರಬಹುದು ಆತ. ತೆಳ್ಳಗಿನ ಎತ್ತರದ ದೇಹ. ಮಾಟವಾಗಿ
ತುಂಬಿಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಗೌರವರ್ಣ ಮುಖ.ಆಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾಗಿ
ಚೆದರಿದ್ದರೂ ಓರಣವಾಗಿ ತೋರುತ್ತಲಿದ್ದ ಕ್ರಾಪು.....
ಆಕೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹಾಗೆಯೇ ನಿಂತಳು : ಆತನು ಕೂಡಾ.
ತನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಆಕೆಯ ಕೈಗಳು ಮತ್ತೆ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು
ಮುಚ್ಚಿದುವು; ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆದುವು.
