ಕೇರಾಫ್ ಕಾಗದ
ಇವತ್ತಿನ ಟಪಾಲಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಾಗದವಿತ್ತು. ಶೀಲಾ ಕೇರಾಫ್
ರಾಧಾ ಕೃಷ್ಣಯ್ಯ ಇತ್ಯಾದಿ....ಇತ್ಯಾದಿ. ಹುಡುಗರ ಹಸ್ತಾಕ್ಷರ ಇದ್ದ ಹಾಗಿತ್ತು.
ನಾನು-ರಾಧಾಕೃಷ್ಣಯ್ಯ-ಕನ್ನಡಕವೇರಿಸಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ನಮ್ಮೂರಿ
ನದೇ ಅಂಚೆ ಮುದ್ರೆ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರ ಬಂದಿರಬಹುದು ಎಂದು
ಕೊಂಡಾಗ ನಗು ಬಂತು. ಮತ್ತೆ ಯೋಚನೆ.
ಒಂದು ಕ್ಷಣ "ಹುಂ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅದನ್ನೆತ್ತಿಕೊಂಡೊಯ್ದು ಶೀಲಳ
ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿರಿಸಿದೆ. ಮಗಳಿಗೆ ಬಂದ ಕಾಗದವನ್ನು ಕೂಡು ಒಡೆದು
ನೋಡುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ ನನಗೆ.
ನನಗೇನೂ ವರ್ಷ ಐವತ್ತಾಯಿತು. ವಿಜ್ನಾನದ ಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸ
ವುಳ್ಳ ಇಪ್ಪತ್ತನೆ ಶತಮಾನದ, ನವನಾಗರಿಕ ನಾನು. ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ
ಕೊಂಡು ಬೆಳೆದೇ ಮುಪ್ಪಿನ ಗೆಳೆತನ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು
ದೊಡ್ದವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತುಂಬ ಉದಾರ ಮನೊಭಾವ
ನನ್ನದು. ಹೀಗಿದ್ದರೂ ಆ ಕಾಗದ ಯಾಕೋ.......
ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೊಂದು ಕಳವಳ. "ಛಿ! ಛಿ! ಪತ್ರವ್ಯವಹಾರದ ಸ್ವಾತಂ
ತ್ರ್ಯವೂ ಇಲ್ಲವೆ ಮಗಳಿಗೆ" ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಸಂತೈಸಿಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ
ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ..........ಹುಡುಗ ಎಂಥವನೋ ಏನೋ.......ಯಾರಾದರೊ ದುರ್ನಡತೆಯವನಾಗಿದ್ದರೆ,-ಪೋಲಿಯೋ ಖಿಲಾಡಿಯೋ....."ಛೆ! ಛೆ! ಅಂಥ
ವರ ಸಹವಾಸ ಶೀಲಾ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆಯೆ?"
ಯಾಕೊ ಆ ಹಗಲೆಲ್ಲ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮಾಕೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಹೆರಿಗೆಗಲ್ಲ; ಆಕೆಯ ಸಂಬಂಧಿಕರ
ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗಿಯ ಮದುವೆಗೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಶೀಲಾ ಮತ್ತು ನನ್ನದೇ
ಕಾರಭಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ.
