ಈ ಪುಟವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ.
ಏಕಾಂಗಿನಿ ೨೩
"ಅದೇನೇ ಅದು? ಸುಮ್ನಿ ಹೊರಗೆ ಕೇಳಿಸೀತು!" ಎಂದರು ತಾಯಿ. "ಕೇಳಿಸ್ಲೀಂತಾನೆ ಕುಯ್ಯೋ ಅನ್ನೋದು. ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬರ್ ಆಸೆ," ಎಂದಳು ಸುನಂದಾ ನಗುತ್ತ. ಮಕ್ಕಳ ಒಲವಿನ ಕಲಹ ಕಂಡು ತಾಯಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. "ಸರಸ್ವತಿ ಮಲಕ್ಕೊಂಡಿ ಅಲ್ವೆ ಸುನಂದಾ?" "ಹೂನಮ್ಮಾ." ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದು ಆಕೆ ಅಂದರು: "ಹೋಗಿ, ನೀವೂ ಮಲಕ್ಕೊಳ್ಳಿ. ಇನ್ನೇನು ಬಂದ್ಬಿಡ್ತೀನಿ. ಹೋಗೀಮ್ಮಾ." ನಿದ್ದೆಗೆ ಮುಂಚೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದರೂ ಜತೆಯಾಗಿ ಎಚ್ಚರವಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತೆಂದು ಸಂತೋಷದಿಂದಲೆ ಅಕ್ಕತಂಗಿ ನಡುಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹಾಸಿಗೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಾಲು ಚಾಚಿದರು. ಆಗ ಒಮ್ಮೆಲೆ ವಿಜಯಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು--ಈ ದಿನ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ತಾನು ಹೇಳಬೇಕಾದುದೇನೂ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದು. ಸುನಂದೆಗೂ ಬಾಯಿಂದ ಮಾತು ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ತಂಗಿ ಸಮೀಪದಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ ಆಕೆಯ ಹೃದಯ ಆಗಲೆ ತನ್ನಿಂದ ಬಲು ದೂರ ಸಾಗಿದ್ದಂತೆ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ತೋರಿತು. ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ಹಾರಾಡತೊಡಗಿದ್ದ ಆ ಹಕ್ಕಿ, ಅಕ್ಕನ ಸಂಕಟದ ಆವರಣದೊಳಗೆ ಮತ್ತೆ ತಂಗಬೇಕಾದುದಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿಜಯಾ ಸುಖಿಯಾಗಿದ್ದಳು. ಕೈ ಹಿಡಿದವನ ನಿರ್ಮಲ ಒಲವು ಆಕೆಗೆ ದೊರೆತಿತ್ತು. ಬದುಕು ಸದಾ ಕಾಲವೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇರಲಾರದೆನ್ನುವ ಸಂದೇಹದ ಬಾಧೆಗೆ ಒಳಗಾಗಲು ಆಗ ಆಕೆ ಸಿದ್ಧಳಿರಲಿಲ್ಲ ಆ ದಿನದ ತನ್ನ ಅನುಭವವನ್ನು ಕುರಿತು ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿತೊಮ್ಮೆ. ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಲಜ್ಜೆ ಅದಕ್ಕೆ ತಡೆಯಾಯಿತು. ಅದೇನಿದ್ದರೂ ಕೆಲವೊಂದು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಹೇಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಆದರೆ ವಿವೇಕ, ಕಟು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ವಿಜಯಳನ್ನು ಕುಟುಕಿ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು: ಅಭಾಗಿನಿಯಾದ ದುಃಖಿನಿಯಾದ ನಿನ್ನಕ್ಕನಿಗೆ ನಿನ್ನ ಸ್ವಂತದ ಸುಖ ತೃಪ್ತಿಯ ವಿಷಯ ಯಾವ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವೆ?
ತಂಗಿಯ ಮನಸ್ಸಿನಹೊಯ್ದಾಟವನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಸುನಂದಾಶಕ್ತಳಾಗಲಿಲ್ಲ.
