ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ಕನ್ನಡನುಡಿಯ ದುಕೊಂಡಾಗಲೀ, ಶಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಓದಲು ಕೊಟ್ಟು ಆವ ಜನಾಂಗದವರಿmದರೂ ತಮ್ಮ ಭಾಶಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಅವರ ಬುದ್ಧಿ ಜ್ಞಾನಗಳನ್ನೂ ಪ್ರಚುರಿಸಬೇಕು. ಯ ತಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಭಕ್ತಿಯೂ ಇರುವುದು, ಆದರೆ IV ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಕನ್ನಡ ಸಂಘಗಳಿಗೆ ಸೇರಿ, ಇಲ್ಲವೆ ಅಂತಹ ಆಭಿಮಾನವು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಣು ಶವೇ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿ ವುದಿಲ್ಲ! ಕನ್ನಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಸಾದರೂ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿಯಾದರೂ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿ ತಮ್ಮ ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ಕಲಿಯಲಿಚ್ಚಿಸುವರು, ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಕಾಯು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುವುದು, ಮುಂದಿನ ಕರ್ತ ಡಿಯ ಕಡೆಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಆದರವನ್ನು ಕೂಡ ತೋರಲಾರರು. ವ್ಯಗಳನ್ನು ವಿಚಾರಮಾಡುವುದು, ಮತ್ತು ಹಿರಿಯ ತಿಳಿದ ಇದರಿಂದ ಕನ್ನಡಿಗರು ಅಭಿಮಾನಶೂನ್ಯರೆಂದು ಹೇಳುವ ವರೂ ಆದವರನ್ನು ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವoದ ತಮ್ಮ ಮಾತು ನಿಜವಾದಂತಯೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಹೀಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೇ ಮುಂದಿನ ಸೇವಾವ್ರತಿಯ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊ ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಬೇಕೆಂದೇ ಆಗಲಿ, ಕನ್ನಡವನ್ನೇ ಇು ವುದು; ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಾಗಿರುವ ಕಲಿಯಬೇಕೆಂದಾಗಲಿ, ನಮ್ಮ ಊಹೆಯಲ್ಲ, ಕನ್ನಡವು ನಮ್ಮ ನಮಗ ಎಕ್ಕಕ್ತಿಯ ಪ್ರತಿಭೆ, ಐಕವತ್ಸ, ಕಾರೊ ತಾಯುಡಿ (ಮಾತೃಭಾಷೆ), ತಾಯುಡಿಯನ್ನು ಮೊದಲು ತ್ಸಾಹ, ಕ್ರಮಗಳೂ ತಿಳಿದುರುವುವು ಮಾಡಿ ಅದನ್ನು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಕಲಿಯಬೇಕು, ತಾಯಹಾಲನ್ನು ಈ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಧನಿಕರು ಮಾತ್ರವೇ ಕುಡಿದ ಮಕ್ಕಳ ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಆ ಮಲೆ ಇತರ ಮಾಡಬೇಕೆಂದಲ್ಲ, ಒಡವರು ಕೂಡ ಮಾಡಬಹುದು, ಹೇ ಅಪಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಪಡೆಯು ಗೆಂದರೆ, ಉದ್ಯೋಗ, ಒಕ್ಕಟ್ಟು, ಆಸಕ್ತಿ, ಇವುಮರು ಒಂದು ಮಂತ್ರ ಮಾತೃಭಾಷೆಯ ಬಲದಿಂದ ನಾವು ಚನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಗೂಡಿದರ ಸಂಪನ್ನ ತೆಗೆ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲ ಆಸಕ್ತಿಯೊಂದಿದ್ದು ಅದರ ಸವಿಯನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕಲಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಬಡವರಾಗಿದ್ದರೂ ಒಕ್ಕಟ್ಟಿನಿಂದ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಬೇಕು, ಎಂದರೆ, ಕನ್ನಡಿಗರಾದ ನಮಗೆ ಕನ್ನಡವೇ ಮುಖ್ಯ ಧನಿಕರೂ ಉದಾರರೂ ಆಸ್ತಿಕರೂ ನಿಜವಾದ ದೇಶಹಿತೈಷಿ ಭಾಷೆಯಾಗಿಯೂ, ರಾಜಭಾಷೆಯಾದ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಎರಡನೆ ಗಳೂ ಆದವರಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ-ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ-ಸಹಾಯಗಳನ್ನು ಯದಾಗಿಯೂ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಬೇಡಿಗ, ಇವರ ಪ್ರಯತ್ಯ, ಸತತೋ ದವ, ಶ್ರದ್ದೆಗಳನ್ನು ಮೈಸೂರು ಪ್ರೋತ್ರಾರ್ಹವಾದುದೇ ಸರಿ! ನೋಡಿ ಅವರು ವ.ನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಇವರನ್ನು ಅಭಿನಂ - ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೂ ಕನ್ನಡವನ್ನು ದಿಸಿ, ಇವರು ಪ್ರಾರ್ಧಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಸಹಾಯ ಒಗೆದು ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸ.ವರು, ಅವರ ಸಹಾಯಸಂಪತ್ತನ್ನು ಪಡೆದು ಇವರಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನವು ಹುಟ್ಟುವುದಿಲ್ಲ ಈ ಬುದ್ದಿಯು ಇವರು ಮೊದಲು ಸಣ್ಣ ವಾಚನಾಲಯವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವುದು, ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲಿ ಹೊರತು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳನ್ನಾಡುವವರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆಬಳಿಕ ತಮ್ಮ ಪ್ರಯ ತ್ನ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಿದರೆ ಪತ್ರ ಉದಾಹರಕಗೆಂದರೆ, ಮರಾಟರನ್ನು ನೋಡಬಹುದು, ಕನ್ನ ಕರ್ತರಲ್ಲಿ ಉದಾರಹೃದಯರಾದವರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕ ಡಿಗರೂ ಮರಾಟರೂ ಒಂದೇ ರಕ್ತದವರು. ಆದರೂ ಆತ ಗಳನ್ನು ಉಚಿತವಾಗಿ ಕಳುಹುವರು, ಹಾಗೆಯೇ ಬರುತ್ರ ರಲ್ಲಿ ಯು ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಅಜಗಜಾಂತರವು ಒರು ಪ್ರಯತ್ನವು ಬಲವಾಗಿ ವಾಚನಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪುಕ್ಕ ಕಾಣುವುದು ಅವರ ಹಿಂದುಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲರೂ ದೇಶ ಸಂಗ್ರಹಾಲಯವೂ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಿ-ಆದೇ ದೊಡ್ಡದೂ ಆಗ ಭಕ್ತರಲ್ಲಿ ಅಗ್ರಗಣ್ಯರೂ ಆದವರೆಂದು ಪ್ರಖ್ಯಾತಿಹೊಂದಿರು ಬಹುದು, ಅದಲ್ಲದೆ ಪ್ರಯತ್ನವು ದೃಢವಾದಂತಲ್ಲ ಸಂಪನ್ನ ವರು, ಬಂಗಾಳಿಗಳು ಮаಟರಿಗೆ ಕಡಮೆಯವರೇನೂ ತಯ ಹೆಚ್ಚಿ, ಮೊದಲು ಸಣ್ಣ ವಾಚನಾಲಯವಾಗಿದ್ದ ಕಡೆ ಅಲ್ಲ, ಇವರು ತಮ್ಮ ದೇಶಭಾಷೆಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣಕ್ಕಿಂ ಯಿಂದಲೇ ಉತೃಷ್ಟ ವಾರ್ತಾಪತ್ರವೂ ಹೊರಡಬಹುದು. ತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುವರೂ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸವ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಾಣುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧನವೇ ಮುಖ್ಯವಷ್ಟೆ, ಸ್ವವನ್ನೂ ಒಪ್ಪಿಸುವರಾಗಿರುವರು. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿ ಆದರೆ ಆ ಅಭ್ಯಾಸ ಸಾಧನವು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟಾಗಿರಬಹುದು? ಗರೊ ? ಪ್ರಯತ್ನವಿಲ್ಲದೆ ಫಲವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕೆಂಬ ನಮ್ಮ ಆಶ ಗೆ ಏನನ್ನಬಹುದು ? ಅಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಿಯ ಕನ್ನ ಕಬಂಧುಗಳೇ! ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಬಾಂಧವರೇ!! ಯಾರೂ ಮಾಡದಿರುವುದು ನಮಗೆ ಅದಷ್ಯ ಕೊರತೆಯಿರ ನಮ್ಮ ಭಾಗದ ಕನ್ನಡವು ಒಂದು ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರ ಬೇಕು? ಇುತ್ತಿರುವುದು; ಒಂದಡ (ಮತ) ದೇಶವು ನಮ್ಮ ಕದಿ
