ದಾಮಿನಿ. 19 •, , , , , , , ಲೂ 'ಗೇರಾಯಿಸಿ' ನಿಂದರು, ದಾಮಿನಿಗೆ ಆಗಲೂ ಮನೋವಿಕಾರವು ಹೋಗಿರ ಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳೋ ಅಲ್ಲಿಯೆ ನತಮುಖಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು, ಅನ್ಯಮ ನಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಒಂದು ಕರಿಕೆಯನ್ನು ಉಗುರಿಂದ ಸೀಳುತ್ತಿದ್ದಳು, ಅನ್ಯಮನಸ್ಯೆಯಾ ಗಿರಲಿ, ಸಮನಸ್ಯೆಯೇ ಆಗಿರಲಿ;- ಅಂತೂ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ವಾರಿಧಾರೆಯು ಪ್ರವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಿತು. ನೆರೆದವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೃದ್ದೆ ದಾಮಿನಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತೆ -- “ ಅಯ್ಯೋ! ಇಂತ ಹ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಪಡೆದು, ಭಾರತಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಬಹುದೆ? ಆಹಾ! ಎಂತಹ ಅದೃಷ್ಟ! ಎಂತಹ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ' -ಎಂದಳು. ದಾಮಿನಿಯು ಮೆಲ್ಲ ಮೆಲ್ಲನೆ ತಲೆ ಯನ್ನೆ ಕಾತರಗೊಂಡ ಹರಿಣಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಆ ವೃದ್ದೆಯ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋ ಡುತ್ತಿದ್ದಳು. 'ಯು ವುನಃ ಹೇಳತೊಡಗಿದಳು:-( ಆಯೋ! ಈ ಮುಖದ ಕಡೆಗೆ ಆ ಮನೆಹಾಳ ಮಾವನು ಒಂದು ಬಾರಿಯಾದರೂ ತಿರುಗಿ ನೋಡಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಧರ್ಮವ ದೊಡ್ಡದಾಗಲಿಲ್ಲ; ಜಾತಿಯೇ ದೊಡ್ಡದಾಯಿತು! ಅಯ್ಯೋ! ಹಾಳವಿಧಾತ ನೆ: ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟುದನ್ನು ಒರೆವುದಕ್ಕೆ ನಿನಗೆ ಇನ್ನಾರೂ ದೊರೆಯಲಿಲ್ಲವೆ? ಈ ವ ಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಕಷ್ಟ! ಆಹಾ! ಎಂತಹ ಹುಡುಗಿ! ಹುಡುಗಿಯಲ್ಲ; ಸ್ವರ್ಣಲತೆ? ಮತ್ತೊಬ್ಬಳು ಮಧ್ಯವಯಸ್ಯೆಯು ದಾಮಿನಿಯನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿ... “ಆಹಾ ನಮ್ಮ ದಾಮಿಸಿ ಚಿರರು:ಪಿಸಿಯೇ ಆಗಿಹೋದಳು: ವೃದ್ದೆಯಾದ ಅಜ್ಜಿ ದಾಮಿನಿಗೆ ಮದುವೆಯಾದಾಗ, '೧ಷ್ಟು ದಿನಗಳಿಗೆ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ದಾವಿಸಿಗೆ ಒಂದು ಮಾರ್ಗ ವಾಯಿತು; 'ಇನ್ನು ನಾನು ಸಿಂತೆಯಾಗಿ ಸಾಯಬಲ್ಲೆನು' ಎನ್ನತ್ತಿದ್ದಳು, ಅ ಯೋ! ಈಗ ಆ ಅಜ್ಜಿ ಬದುಕಿದ್ದರೆ? ದಾಮಿನಿಗೆ ಒಂದು ಸ್ಥಾನವಿರುತ್ತಿತ್ತು, ಈಗ ಇನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ನಿಲ್ಲುವುದಕ್ಕೆ ಕೂಡ ಒಂದು ಸ್ಥಳವೂ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ?” – ಎಂದಳು. ದಾಮಿಸಿಯ ಮೆಯ ನಡುಗಿತು. ಘನಘನನಿಶ್ವಾಸಗಳು ಹೊರಡಲಾರಂಭಿಸಿದುವು. ಕೊನೆಗೆ, ಅವಳು ಆ ಅಟ್ಟಿಯನ್ನು ನೆನೆದು ಅಳತೊಡಗಿದಳು, ತನ್ನ ಆ ಮಾತಾಮಹಿ ಯನ್ನು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಸಂಬೋಧನಮಾಡುತ್ಯ- ಅವಾ? ಅವ್ಯಾ! ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೊಡನೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟುಹೋದ?” - ಎಂದು ಉಕ್ತ ಕಂಠದಿಂದ ರೋ ದಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಈ ಆಕ್ರಂದನವನ್ನು ಕೇಳಿ, ಅವಳ ಅತ್ತೆಯು ಕೋಪಾವಿಷ್ಟೆಯಾಗಿ, ದೊಡ್ಡ ಶಬ್ದದಿಂದ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬಂದು, - “ಚೆನ್ನಾಯಿತೆ? ಎಂತಹ ಹಾಳ ನಡತೆಯೆ ನಿನ್ನದು? ಈ ಅಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಗೃಹಸ್ಥರ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಹಾಳ ಗೋಳಿಗೆ ಆರಂಭಮಾಡಿದೆ! ಇದರಿಂದ ಗೃಹಸ್ಥರಿಗೆ ಅಮಂಗಳವಾ ಗುವುದೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆ? ಚಿಃ' ಚಿಃ' ಎಂತಹ ನಾಚುಗೆಗೇಡಿ?”-- ಎಂದು ತಿರ
