೩೩
ಬೆಳೆಯುವ ಬೆಳಕು
ಮಹಾದೇವಿ ಮತ್ತು ಶಂಕರಿ ರಾಜಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಗೆಳತಿ ಇವಳಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಕಾಣಿಸಿತು.
“ಏನೇ, ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬರುವುದು? ಕಾದು ಕಾದು ಸಾಕಾಯಿತು.” ಕೇಳಿದಳು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಗೆಳತಿ ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿ.
“ನಾನೇನು ಮಾಡಲೇ, ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿ? ಎಲ್ಲ ಈ ಮಹಾದೇವಿಯ ಆಟ. ಇವಳು ಬರುತ್ತಾಳೆಂದು ಕಾದು ಸಾಕಾಗಿ ಕೊನೆಗೆ ನಾನೇ ಹೋಗಿ ಎಬ್ಬಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದೆ.” ಹೇಳಿದಳು ಶಂಕರಿ.
“ಹೌದೇನೇ, ಮಹಾದೇವಿ! ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಮಲಗಿದ್ದಿಯೇನೇ?”
“ಮಲಗಿರಲಿಲ್ಲ ಕಣೆ.” ಮಹಾದೇವಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡದೆ ತಾನೇ ಹೇಳಿದಳು ಶಂಕರಿ: “ನಿನ್ನೆ ಅವಳ ಮದುವೆಯಾಯಿತು. ಗಂಡನ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.” ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು ಶಂಕರಿ.
“ಏನೇ ಅದು ಹುಡುಗಾಟ?” ಸಲುಗೆಯಿಂದ ಗದರಿದಳು ಮಹಾದೇವಿ.
“ಹುಡುಗಾಟವೇನು? ನೀನೇ ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೇ?” ಎಂದು ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿಯ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ:
“ನೋಡೇ ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿ, ನಿನ್ನೆ ಇವಳಿಗೆ ದೀಕ್ಷೆ ಆಯ್ತಲ್ಲ, ಆಗ ನಿನ್ನ ಮದುವೆಯ ಊಟ ಯಾವಾಗಮ್ಮ ಅಂತ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಕೇಳಿದರೆ, ಈಕೆ ಏನು ಹೇಳಿದಳು ಗೊತ್ತೆ? ‘ಇದೇ ನನ್ ಮದುವೆ, ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನನೇ ನನ್ನ ಗಂಡ. ಎರಡೂ ಊಟವನ್ನು ಈಗಲೇ ಮಾಡಿಬಿಡಿ!’ ಅನ್ನಬೇಕೇ :ಅದಕ್ಕೇ ಹೇಳಿದ್ದು, ನಿನ್ನೆ ಇವಳಿಗೆ ಮದುವೆಯಾಯ್ತು ಅಂಥ.” ಈ ವೇಳೆಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳತಿ ಬರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿಂದ ದೃಷ್ಟಿ ಅತ್ತ ತಿರುಗಿತು:
“ಅಲ್ಲಿ ನೋದ್ರೇ, ದಾಕ್ಷಾಯಿಣಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮದುವೆ, ಗೊತ್ತೇ?”
“ಹೌದೇನೇ?” ಶಂಕರಿ ಕೇಳಿದಳು.
ಆ ವೇಳೆಗೆ ದಾಕ್ಷಾಯಿಣಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಇವರ ಹಿರಿಯ ಗೆಳತಿ ಆಕೆ. ಕೌಮಾರ್ಯವನ್ನು ದಾಟಿ ಯೌವನದಲ್ಲಿ ಪಾದಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಎಳೆಯ ತರುಣಿ. ಅವಳು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಶಂಕರಿ ತುಂಟು ಧ್ವನಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದಳು:
“ನಿನಗೆ ಮದುವೆಯಂತೆ, ಹೌದೇ ದಾಕ್ಷಾಯಿಣಿ?”
“ಯಾರೇ! ಹೇಳಿದವರು?” ದಾಕ್ಷಾಯಿಣಿಯ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹುಸಿಮುನಿಸಿತ್ತು. “ಯಾರೋ ! ಹೌದೋ ಅಲ್ಲವೋ ಅದು ಹೇಳು.” ಕಾತ್ಯಾಯಿನಿ ಧ್ವನಿಗೂಡಿಸಿದಳು.
