"ನಾನಜ್ಜೀ, ನಾನು-ಚಂದ್ರು. ನಾನಜ್ಜೀ, ನಾನು."
ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೆ ನಾನು ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ಜೀವ ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತು ಹಿಡಿಯುವುದಲ್ಲವೆ? ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಮರೆತು ಕ್ಷಮಿಸುವು ದಲ್ಲವೆ ?
" ಯಾರು ಮಗು, ಯಾರಪ್ಪ ?"
-ಮತ್ತೆ ಕ್ಷೀಣವಾದ ಸ್ವರ ತೊದಲಿತು. ಆ ದೃಷ್ಟಿಗಳು ಯೋಚನಾಮಗ್ನವಾಗಿದ್ದವು. ಸ್ವಲ್ಪ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಯೆ, ದುಡುಕಿನ ಸ್ವರದಲ್ಲೆ, ಉತ್ತರವಿತ್ತೆ.
"ನಾನಜ್ಜೀ, ಚಂದ್ರು-ಚಂದ್ರಶೇಖರ. ಬೊಂಬಾಯಿಂದ ಬಂದಿದೀನಿ ಅಜ್ಜೀ."
ನನ್ನೆದೆ ಡವಡವನೆ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳುತಿತ್ತು. ಅಜ್ಜಿ ನನ್ನ ನ್ನೆಂದಿಗೂ ಗುರುತಿಸಲಾರರೆ ಹಾಗಾದರೆ?ನಾನು ತಡವಾಗಿ ಬಂದೆನೆ? ಬಂದುದು ತಡವಾಯಿತೆ?
"ಚಂದ್ರೂ ಚಂದ್ರೂ" ಎಂದು ಅವರ ನಾಲಿಗೆ ತೊದಲಿತು. ನಾನು ಕೈ ಚೀಲವನ್ನು ನೆಲದ ಮೇಲಿರಿಸಿ,ಅಜ್ಜಿಯ ಕೈಯ ಮೇಲೆ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಓಡಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತೆ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದಿದ್ದರು ! ನನ್ನ ನೆನಪಿತ್ತು ಅವರಿಗೆ! ಮಾತು ಮೀರಿ ಪರದೇಶಿಯಾಗಿ ಹೋದ ನನ್ನ ನೆನಪಿತ್ತು !
ನಾನು ಬಂದುದರಿಂದ ಅವರಿಗಾದ ಸಂತೋಷ ಆಪರಿಮಿತ ವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಅನುಭವವನ್ನು ದಾಟಿ ತಿರುಗಿ ಮಾತಾಡಲು ಬಲು ಹೊತ್ತು ಹಿಡಿಯಿತು. ಆ ಬತ್ತಿದ ಬಾವಿಯಂತಹ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಕಂಬನಿಯ ಒರತೆಗಳು ಚಿಮ್ಮಿ ಬಂದುವು. ನನಗೆ ಕಸಿವಿಸಿಯಾಯಿತು. ಆಕೆಯ ಬಲಹೀನ ಬಲಗೈ ನನ್ನ ಮೈದಡವುತಿತ್ತು.
"ಬಂದಿಯಾ ಚಂದ್ರು? ಬಂದಿಯೇನೋ ಮರಿ?"
ಮರಿಯೇನೋ ಬಂದಿದ್ದ. ಆದರೆ-ಆದರೆ?
ಆಗಲೆ ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ? ನನಗೆ ಡಾಕ್ಟರರ ಅವಶ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಓಡಿದೆ. ಯಾರನ್ನೊ ಕರೆದುತಂದೆ. ಆದರೆ
