ಬಿಟ್ಟಿದೆ."
"ಶೀಷೆ
ತಂದಿದೆಯೇನು?"
ನಾನು ಶೀಷೆ ತಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹೆಸರಾಂತ ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು.
"ನೀವು ಒಂದುಸಾರಿ ಬಂದು ಅಜ್ಜಿನ ನೋಡ್ಬೇಕು ಡಾಕ್ಟರೆ."
ಅವರು ನನ್ನನ್ನೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದರು.
"ವಿಸಿಟಿಂಗ್ ಫೀಸ್ ಕೊಡ್ತಿಯೇನು ?"
"ಎಷ್ಟು ಸಾರ್?"
"ಐದು ರೂಪಾಯಿ."
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹಣವಿತ್ತು. ನಾನು ಮುಂಗಡವಾಗಿಯೇ ಅವರ ಫೀಸ್ ಕೊಟ್ಟೆ. "ಹೋಗು ಜಟಕ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬಾ." ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ
ಡಾಕ್ಟರೆಲ್ಲಾ ಕಾರುಗಳನ್ನಿಡುವಸ್ಟು ರೋಗ ಗಳು ಪ್ರಬಲವಾಗಿರಿಲಿಲ್ಲ; ರೋಗಿಗಳು ಬಡಕಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಜಟಕ ತಂದೆ. ಕತ್ತೆಯಂತ್ತಿದ್ದ ಆ ಕುದುರೆ ಡಾಕ್ಟರರ ಭಾರವನ್ನೂ ನನ್ನನ್ನೂ ಎಳೆದು ಮನೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದಿತ್ತು. ಡಾಕ್ಟರರ ಪರೀಕ್ಷೆ ಎರಡು ನಿಮಿಷವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಐದು ರೂಪಾಯಿ ವಿಸಿಟಿಂಗ್ ಫೀಸ್ ಕೊಟ್ಟ ಗಿರಾಕಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಕುರ್ಚಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನಜ್ಜಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ಕೈ ತೊಳೆಯಲು ಬಿಸಿ ನೀರಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಚ್ಚಲು ಸೋಪಿ ರಲಿಲ್ಲ. ಕೈ ಒರೆಸಲು ಶುಭ್ರವಾದ ಬಟ್ಟೆಯಿರಲಿಲ್ಲ ಆದರೂ ಅವರು ಪರೀಕ್ಶೆ ಮುಗಿಸಿದರು. ಮನೆಯೊಳಗಿನ ದುರ್ಗಂದದ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ. ಸಿಲುಕಿ, ಆವರ ಮೂಗಿನ ಸೊಳ್ಳೆಗಳು ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
"ನಾನು ಹೋಗಿರ್ತೀನಿ- ಶೀಷೆ ತಗೊಂಡು ಬಂದ್ಬಿಡು. ಕೊಡ್ತೀನಿ."
ವಾಪಸು ಹೋಗುವಾಗ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ನಾನಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಡು ಬಡವ ನಂತಿದ್ದ ನಾನು ನಡೆದು ಬರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು.
