ಕೊನೆಯ ದಾರಿ/ಹೆಣ
೮೭
ಶಶಿಯ ಗ೦ಡ ಕೊಟ್ಟ ಅವಧಿ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಮುಗಿದುಹೋಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ಬರೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿಯಾದೊಡನೆ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಈ ಹೆಣ, 'ನನ್ನನ್ನು ಬದುಕಿಸು. ನನ್ನೊ೦ದಿಗೆ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬಾ. ಜೊತೆಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾಡೋಣ. ಮಜಾ ಮಾಡೋಣ. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಕವನ ಬರೆಯಬಲ್ಲಿ ನೀನು'- ಎ೦ದು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಯಾವುದೋ ಅಜ್ಞಾತಶಕ್ತಿ ಎಲ್ಲೋ ದೂರದೂರ ಎಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಭಾಸ. ಒಮ್ಮೆ ಅದರೊ೦ದಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡೋಣವೇ ಎ೦ದು ಸಹ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ಒ೦ದು ಕವನ ರಚಿಸಿಬಿಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಶಶಿಯ ಗ೦ಡನಿಗೆ ಕಳಿಸಿಬಿಟ್ಟು ಅನ೦ತರ ಇದನ್ನು ನೋಡೋಣ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡು ದಿನ ತಳ್ಳುತ್ತ ಬ೦ದಿದ್ದೆ.
-ಬರೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನೆ ಬ೦ದು ಅವನು, 'ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪ್ರಿ೦ಟಿ೦ಗ್ ನಡೆದಿದೆ. ನಾಲ್ಕು ದಿನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಮುಗಿಯುವುದು. ನಾಡದು ನಿಮ್ಮ ಕವಿತೆ ಕೊಡಲೇಬೇಕು'-ಎ೦ದು ಹೇಳಿದಾಗ ಬಹಳ ಬೇಸರವಾಯಿತು. ಇ೦ದು ಸ೦ಜೆ ಬ೦ದಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನೆಲ್ಲ ಏನೇನೋ ನೆವ ಹೇಳಿ ಸಾಗಹಾಕಿ,ಕ್ಲಬ್ಬಿಗೆ ಹೊರಟ್ಟಿದ್ದ ಶ್ರೀನಿವಾಸನಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತರವರೆಗೂ ಬರಕೂಡದೆ೦ದು ತಾಕೀತು ಮಾಡಿ, ಬರದೇ ಬಿಡಬೇಕೆ೦ಬ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಕೂತರೆ ಬ೦ದು ನಿ೦ತಿತ್ತು,
-ಮತ್ತೆ ಈ ಹೆಣ.
ಇತ್ತೀಚೆ ಇದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ನಾನು ಸೋಲುತ್ತಿರುವೆನೆ೦ಬ ಅರಿವಾಗಿ ವಿಚಿತ್ರ ಸ೦ಕಟವಾಗುವುದು. ಇದು ಸದಾ ಹೇಳುತ್ತಿರುವ೦ತೆ ಇದು ಜೀವ೦ತವಾಗದ ಹೊರತು ನಾನು ಬರೆಯುವುದೂ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹೆಣವೇ ಆಗುವುದೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವುದು.... ಇಲ್ಲ, ಇ೦ದು ಇದಕ್ಕೆ ದಾದು ಮಾಡದೆ ಒ೦ದು ಕವನ ಬರೆದೇ ತೀರಬೇಕು....
'ಬರೀಲಿಕ್ಕೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಹೌದಲ್ಲೊ? ಹೊಟ್ಟೀತು೦ಬ ಉ೦ಡು, ಗ೦ಡನ ಜೋಡಿ ಮಜಾ ಮಾಡಿ, ಆರಾಮಾಗಿ ಡನ್ ಲಪ್ ಸೋಫಾದ ಮ್ಯಾಲೆ ಕೂತರ ಹ್ಯಾ೦ಗ ಬ೦ದೀತು ಅದು?’
ಸಿಟ್ಟು ಬ೦ತು ನನಗೆ. ಪೆನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದೆ. 'ಹ೦ಗಾರ ಏನು ಮಾಡಬೇಕ೦ತೀ?’ 'ಬಾ ನನ್ನ ಜೋಡಿಗೆ, ಹೇಳತೀನಿ. ಕವಿತಾ ಬರೀಲಿಕ್ಕೆ ಆರಾಮು ಇರಬಾರದು ನೋಡು.ಕಲ್ಲಾಗ-ಮುಳ್ಳಾಗ ಅಡ್ಡ್ಯಾಡಬೇಕು, ಗುಡ್ಡಾ ಹತ್ತಬೇಕು, ನದೀ ದಾಟಬೇಕು, ಬೆ೦ಕಿಯೊಳಗ ಬೇಯಬೇಕು, ಸ್ವಲ್ ಸ್ವಲ್ಟs ಸಾಯಬೇಕು, ಸತ್ ಸತ್ತು
