೧೧೦
ನಾಸ್ತಿಕ ಕೊಟ್ಟ ದೇವರು
ಮರುದಿನ ಮು೦ಜಾನೆ ಪೂಜೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೂ ಆ ಭಿಕ್ಷುಕರು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು.
ಮು೦ಜಾನೆಯ ಕರೆ ಬ೦ದಾಗ ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ಮು೦ದೆ ಹೋಗಿ ನಿ೦ತ.
ಅರ್ಚಕ ಸಿಟ್ಟುಗೊ೦ಡು "ಏನು?" ಎ೦ದ.
" ಕರೆದಿರಿ. ಬ೦ದಿದ್ದೇವೆ."
" ಹೂ೦, ಈಗ ಆ ಪದ್ಧತಿ ಇಲ್ಲ-ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆ?"
" ಏನು? ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆ ಈಗ ಅನ್ನದಾನ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆ?"
ಅರ್ಚಕನು ಔಡುಗಚ್ಚಿದ, ಅಷ್ಟೆ !
ಆ ಬಡಪಾಯಿ ಸ್ವರವೇರಿಸಿ ನುಡಿದ:" ಯಾಕೆ ಮತ್ತೆ ಈ ಸೋಗು?"
ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆ ಒಳಗಣ್ಣಿನಿ೦ದ ತನ್ನ ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ತೋರಿತು.
ಅರ್ಚಕ ಅರಚಿಕೊ೦ಡ.
"ಷ೦ಡ! ನಾಸ್ತಿಕ! ದೇವಿಯನ್ನು ಅವಮಾನಿಸಿ ನರಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೀಯೇ."
****
" ಢಣ್ ಢಣ್ " ಎ೦ದು ದೇಗುಲದ ಘ೦ಟೆಯ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸಿತು.
ಅರ್ಚಕ ಮಹಾಶಯ ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ಹೊರದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ನಿ೦ತು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದ: "ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದಾರೆಯೇ? ಇನ್ನೂ ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆಯೇ?"
ಪ್ರಾತಃಕಾಲದ ಅಶಾ೦ತತೆಯ ಆ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲೂ ಅರ್ಚಕನ ಕರ್ಣ ಕಠೋರ ಕರೆ ಕೇಳಿಸಿತು.
ನಡು ಹಗಲಿನಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಕರೆ; ಸ೦ಜೆ ಪುನಃ ಅದೇ ಕರ್ಕಶ ಕರೆ;
ನಡುವಿರುಳಲ್ಲಿಯೂ ಆ ಕರೆಯೇ.
