ಹಮಾಲ ಇಮಾಮ್ ಸಾಬಿ
೩೩
ಬೇಲಿಯ ಪಟ್ಟೆಗಳೆಡೆಯಿಂದ ಅವನ ಕಣ್ಣಗಳು, ಪೊದೆ ಪೊದರುಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತ ಸಾಗಿದ್ದ ಕಾಲುದಾರಿಯತ್ತ ಹರಿದುವು. ಮಬ್ಬುಮಬ್ಬಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಎಲ್ಲವೂ.ಹಸುರು ನೋಡಿ ನೋಡಿ ನೋವಾಗಲು ತ ಎವೆ ಮುಚ್ಚಿದ. ಗುಡ್ಡದಾಚೆಗಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಸಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿಯೊಂದು ಬೀಸಿದಂತೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹಾಯೆನಿಸಿತು. ಯೋಚನೆಗಳ ಟ್ಟಿಗೆಯ ಮುಚ್ಚಳ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿತು. ತಲೆ ಎದೆಯ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಗಿತು. ತೂಕಡಿಕೆ ಬಂತು.
"ಬಾಬಾ-"
...
"ಬಾಬಾ!"
"ఇಮಾಮ್ ಸಾಬಿ ಹೌಹಾరి ಎದ್ದ.
"ಏನಾಯ್ತು ? ಏನಾಯ್ತು ? "
"ನಾನು, ಬಾಬಾ. ಊಟ ತಂದಿದೀನಿ.”
"ಹ್ಞಾ ..."
ಬೀಬಿಯ ಬದಲು ಮಗ ಕರೀಮನೇ ಬಂದಿದ್ದ.
ತಂದೆ ಕೇಳಲಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಮೊದಲೇ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತ ಅವನೆಂದ:
"ಅವಳು ನೋವು ತಿನ್ತಾ ఇದಾಳೆ."
"ವೃದ್ಧನ ಎದೆಗುಂಡಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಬಲವಾಗಿ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತು.
"ಎಷ್ಟು ఒತ್ತಾಯ್ತು? "
"ಅತ್ತು ಗಂಟೆಯಿಂದ.”
"ಸೂలಗಿತ್ತಿ?”
"ಬಂದವಳೆ.. ಚೊಚ್ಚಲು; ತಡವಾಗ್ಬೌದು-ಅಂದ್ಲು.”
ಬುತ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚುತ್ತ ಇಮಾಮ್ ಸಾಬಿಯೆಂದ :
"ಹೂಂ.. ಹೂಂ.”
ಬೀಬಿ ಬುತ್ತಿ ತಂದಾಗ,'ಕುಡಿಯುವ ನೀರು' ಎಂದು ಬರೆದ ಗಡಿಗೆಯತ್ತ ಇಮಾಮನೇ ಹೋಗಿ ನೀರು ತರುತ್ತಿದ್ದ. ಇಂದು, ಕಾಲುಗಳಲ್ಲಿబలವೇ ఇల్ల–ಎನಿಸಿತು. అಲ್ಲದೆ—బಳಿಯಲ್ಲೆ ಮಗನಿದ್ದ.
"ನೀರು ತಾ.”
೩
