ಮನೋದಾರ್ಡ್ಯವೂ ಮತ್ತೂ ಹೆಚ್ಚುವುದಲ್ಲದೆ ಬೇರಿಲ್ಲ.
ಸೌಮ್ಯ:-ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ನೀನೇಕೆ ಹೀಗೆ ಚಿ೦ತಾಪರವಶನಾಗಿ ಕುಳಿತಿರಬೇಕು?
ರಮಾ:-ಏಕೆ೦ಬುದನ್ನು ನೀನೂ ತಿಳಿದೇ ಇರಬಹುದಲ್ಲವೆ ?
ಸೌಮ್ಯ:-ಏನದು ? ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳಿಂದ ಹೀಗಾಗಿರುತ್ತೀಯಲ್ಲವೇ?
ರಮಾ:-ನಿಜ! ಆದುದರಿಂದಲೇ ಹೀಗಾಗಿರುವೆನು, ಆದರೆ ನನ್ನ ದೇಹ ಸೌಖ್ಯವನ್ನು ಕುರಿತ ಚಿ೦ತೆಯೆಂದು ಮಾತ್ರ ತಿಳಿಯ ಬೇಡ.
ಸೌಮ್ಯ :-(ವಿಸ್ಮಿತನಾಗಿ) 'ಮತ್ತಾವುದನ್ನು ಕುರಿತು ಚಿಂತೆ?”
ರಮಾ:- ಮಾತ್ಸರ್ಯ ಪರವಶತೆಯಿಂದ ನನ್ನ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಕೊಲ್ಲ ಬೇಕೆಂದು ಹಲವು ಬಗೆಯ ಮಾಟಗಳನ್ನು ಹೂಡಿರುವ ರವಿವರ್ಮಾದಿಗಳಿಗೆ, ಮು೦ದೆ ಒದಗಬಹುದಾಗಿರುವ ಅಲಂಘ್ಯ ಫಲಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಹೀಗೆ ವ್ಯಾಕುಲಿತನಾಗಿರುವೆನು.
ಸೌಮ್ಯ:- ಇದಕ್ಕೆ ನಿನಗೇಕೆ ವ್ಯಾಕುಲವು?-'ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣು ಮಹಾರಾಯ' ಎಂದಿದೆಯಲ್ಲವೆ ? ಅಟ್ಟುದನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಉಂಡು ತಿಂದು ತೇಗಲಿ; ಮತ್ತು ಹೇಗಾದರೂ ನರಳಲಿ.
ರಮಾ:-ಮಿತ್ರನೇ! ಹಾಗಲ್ಲ, ಕೇಳು-ಪರರ ಕೇಡು ತನ್ನ ಕೇಡು' ಎಂಬ ನ್ಯಾಯಕ್ಕನುಸಾರವಾಗಿ,
ಕಂದ||"ಮನದೊಳಗನ್ಯರಿಗಹಿತವು
ನೆನೆದರೆ ತಾಂ ಮುನ್ನ ಕೆದುವ ತನಗಿಚ್ಚೆದ್ದಾ
ಮನೆಮುನ್ನ ಬೆಂದು ಮಿಕ್ಕಿನ |
ಮನೆಯಂ ಸುಡುವಂತೆ ಕಡೆಗೆ ಸುಜನೋತ್ತಂಸಾ ||
ಎಂದು ನೀತಿಯೂ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು.
ಸೌಮ್ಯ:-ಅಹುದಷ್ಟೇ. ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಅ೦ತಹರ ಗೊಡವೆಗೆ
