ಪುಟ:Abhaya.pdf/೧೯೯

೧೯೪

ಅಭಯ

⁠ಆದರೆ ಜಲಜ, ತನ್ನ ತುಂಗಕ್ಕನ ಆತ್ಮೀಯರನ್ನು ಕುರಿತು ಹಲವಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ, ಆ ಶೂನ್ಯವನ್ನು ಮಧುರವಾದ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದಳು.
⁠ “ನಿನ್ನ ತಮ್ಮ ನಿನ್ನ ಹಾಗೇ ಇದಾನೆ ತುಂಗಕ್ಕ ”
⁠ “ಹೌದಾ?”
⁠ “ಅದೇ ಮೂಗು, ಬಾಯಿ, ಕಣ್ಣು. ಎಲ್ಲಾ ನಿನ್ನದೇ ಪ್ರತಿ.”
⁠ “ಹೋಗಮ್ಮ, ಬರೇ ತಮಾಷೆ ನಿನ್ನದು.”
⁠ “ಆವನೇನ ತುಂಗಕ್ಕೆ ಚಂದಮಾಮ ಓದೋನು ?”
⁠ “ಹೂಂ ಅಬ್ಬ! ಯಾವ ಹೇಳಿದ್ದ ನೆನಪಿಳ್ಕೊಂಬಿಟ್ಟಿದೀಯಲ್ಲೆ!”
⁠ “ಮರೆತು ಬಿಡೋಕೆ ನಂಗೇನಾಗಿದ ಧಾಡಿ !"
⁠ ತುಂಗಮ್ಮನಿಗೆ, ಮಾತಿಲ್ಲದ ಮೌನವೇ ಹಿತಕರವೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಜಲಜ ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲವೆ ?
⁠ “ಅಕ್ಕ, ನಾನೆಷ್ಟು ಹೆದರ್‍ಕೊಂಡೇಂತ"
⁠ “ಯಾಕೆ?"
⁠ “ನೀನು, ನಮ್ಮನ್ನ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟು ಹೊರಟ್ಹೋಗ್ತೀಂತ್ಲೇ ತಿಳಕೊಂಡಿದ್ದೆ.”
⁠ “ಅಣ್ಣ ಏನೋ ಬಾ ಹೋಗೋಣ ಅಂದ್ರು.”
⁠ ---ತನ್ನ ಸಂಸಾರಕ್ಕೆ ತಾನು ಬೇಡವಾದವಳಲ್ಲವೆಂದು ತಿಳಿಸುವತವಕ.
⁠ “ಜಲಜ ನೆನವಾಗಿ, ಬರೊಲ್ಲ ಅಂದ್ಬಿಟ್ಟಿಯಾ ಅಕ್ಕ ?”
⁠ “ಹೂಂಕಣೇ.”
⁠ ---ತುಂಗಮ್ಮ ಜಲಜೆಯ ಗಲ್ಲ ತಿವಿದಳು
⁠ "ಚಿನ್ನ ನನ್ನಕ್ಕ. ನಂಗೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದೆ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಆಗ್ಲೆ ಹೇಳಿದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿದ್ರೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ತೆಪ್ಪಗೆ ಕೈ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿರ್‍ತಿದ್ದೇಂತ ಭಾವಿಸಿದ್ಯಾ?"
⁠ “ಮತ್ತೇನು ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ ?”
⁠ “ವ್ಹಾ ! ಏನು ಮಾಡ್ತಿದ್ದೆ ಅಂತೆ ! ನಿಮ್ಮಪ್ಪನ ಕಾಲು ಹಿಡಿದು ತುಂಗಮ್ಮನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗೀಂತ ಅ೦ತಿದ್ದೆ.”
⁠ “ಹುಚ್ಚಿ!"