________________
೪೨ ವೈಶಾಖ ಮುದ್ದೆ ಕಟ್ಟಿ ಉಡುಸು... ಅಮ್ಮಾಕೆ ಈಚೋರಿ ದೊಡ್ಡೆಮ್ಮೆಗಳ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಬ್ಬು ಉಲ್ಲಾಕಿನ್ನಿ, ಆ ತಬ್ಬಲ್ಲಿ ಒಂದೀಟೀಟು ತಗುದು ಒಂದೊಂದು ಕರೀನ ಮುಂದ್ರೂ ಇಕ್ಕು, ವೋಟಲ್ಲಿ ನಾನು ರಾಗಿ ರೊಟ್ಟಿ ತಟ್ಟಿ ಇಡ್ತೀನಿ”... ಆ ಪರ್ಕಾರ ಅಂಗಿ ತುದಿಂದ ಕರೊತ್ತೊ, ಬೆಯ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ಉಳ್ಳಿಯ ವಳುಕಲ್ನಲ್ಲಿ ಆಡುಸಿ, ಮುದ್ದೆ ಕಟ್ಟಿ, ಅದ್ರ ಮುರು ಉಂಡೆ ಮಾಡಿ, ಮೂರು ಕರುಗಳೂ ತಿನ್ನುಸಿ, ಅವುಗಳ ಮುಂಬೈ ಉಲ್ಲಾಕಿ ಬಂದು ನೆಟ್ಟಗಿನ್ನೂ ನೆಲಕೆ ಅಂಡ ಊರೇ ಇಲ್ಲ, ವೋಟರಲ್ಲಿ- “ಇಡೀಲ ನೀರ” ಅಂತ ಕಯ್ಯ ತೋಳುಸಿ, ತಕ್ಕ ಅಂತ ರೊಟ್ಟಿಯ ಕಯ್ಯಾಗಿಟ್ಟರು. ನಂಗೆ ತಿನ್ನಕ್ಕೆ ಸೆಡೀದು. ವಳುಖ್ಯಿಂದ ತಿದಿ ಒತ್ತ ಬತ್ತಾ ಇತ್ತು ದುಕ್ಕ, ರೋಟಿ ಮುರಿದೆ ಸುಮ್ಮೆ ಕುಂತಿದ್ದೆ.... ಬುಂಡಮಾರು ವಳೀಕೋಗಿ, ಅವ್ರು ಕುಡಿಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ತೆಂಗಿನ ಕರಟದಲ್ಲಿ ನೀರು ತಂಡು ಕ್ವಾಡ್ತಾಂ-ನಾನಿನ್ನೂ ಒಂದು ಚೂರು ರೊಟೀನು ಮುರಿದೇ ಇಲ್ಲ. ಕ್ಯಾಣ ಅತ್ತಿ... ಇದ್ಯಾಕ್ಲ ಅಪ್ಪಯ್ಯ ರೊಟ್ಟಿ ತಿನ್ನದೆ, ಬೆಪ್ಪು ನಾಡ್ನಿಂದ ಬಂದೋನಂಗೆ ಹ್ಯಾಪಹ್ಯಾಪಗೆ ಕಣ್ಣ ತೇಲಿಸೀಯೆ?... ನನ್ನೆಮ್ಮೆ ವೋದ್ರೆ ಮೋದೊ, ಅದು ನನ್ನಣೆಬರಾವು. ನಾ ಕಳಕೋಬೇಕೂಂತ ಬರದಿದ್ರೆ ನೀಯೇನುತಾನೆ ಮಾಡ್ತೀಯ?” -ಗ್ವಾಡೆ ವರಗಿ ಕುಂತು ಇಂದಿನದೆಲ್ಲಾನೂ ಗೆಪ್ತಿ ಮಾಡ್ಕತ್ತ ಮಾಡ್ಕತ್ತ ವೊಂಟರು... “ಸ್ವಾಥ್ ಲಕ್ಕ, ಇಂದ್ರೆ ನನ್ನ ತಾವು ಏಳು ಎಮ್ಮೆ ಇದ್ದೂ, ಅಮ್ಮ ಇಂಗೇಯ ಒಂದು ಹೈದನ ಜ್ವತೆ ಮಾಡಿ ಮೇಲ್ವಿಗಂಬಾ ಅಂತ ಕಾಡಿಗೆ ಕಳುಸಿದ್ದೆ. ಆ ಆಟಗುಳಿ ಹೈದ, ಉಳಿಕೆ ಹೈಕಳ ಜ್ವತೆ ಸೇರಿ ಗೋಲಿ, ಗಂಜೀಪು ಆಡ್ಕ, ಎಮ್ಮೆಗಳ ಕಡೆ ನಿಗಾನೆ ಮಡಗಿಲ್ಲ. ಆ ಆಳುಗೇರಿ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಮೇಯ್ತಾ ಮೇಯ್ತಾ ಹಾದಿ ತೆಪ್ಪೋಗಿ ನಟ್ಟಡವಿ ಸೇರೊ. ಅಲ್ಲಿ ಏಡು ಬೆದೆ ಉಲಿ, ಬೆದೆ ಆಡ್ತ ಬಂದಾಗ ನನ್ನೆಮ್ಮೆ ಅವೆ ಆವುತಿ ಆದೊ...ಆ ಉಳಿಗಳು ಏಳೆಮ್ಮೆಗಳ ಮಾಲೂ ಬಿದ್ದು ಸಾಲಾಗಿ ವೊಡುದು ಮನಗಿಸಿದ್ವಂತೆ. ಆದ್ರೆ ನನ್ನಮ್ಮೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಬೋ ಸೂರ ಅದು ಸಾಯಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆ ಒಂದು ಉಲಿ ವೋಟೇಯ ತನ್ನ ಕೊಂಬಿಂದ ತಿವುದು ಅದ್ರ ಪಿರಾಣಾನು ತಕ್ಕಂಡಿತ್ತಂತೆ!... ಮಾರನೆ ಜಿನ ಸವುದೆ ತಕರಕ್ಕೆ ಕಾಡಿಗೋಗಿದ್ದ ನಮ್ಮೂರ ರೈತಾಪಿ ಕುಳ ಆ ದುಸ್ಯ ನ್ಯಾಡಿ ಚೊಚಿಗಪಟ್ರಂತೆ! ಇಂದಿನ ನಾವೋನೆ ಮಳೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಎಮ್ಮೆಗಳ ದಿಕ್ಕಾಪಾಲು ಅಟ್ಟಾಡಿ, ಆ ಕಕಾನ್ಸ ವೋಟಗಲ್ಲೂ ಉಲಿ ಎಜ್ಜೆ ಎಮ್ಮೆ ಎಜ್ಜೆ ಒಂದಕೊಂದು ಬೆರಕಂಡಿದ್ವಂತೆ... ಒಂದೊಂದು ಎಮ್ಮೆ ಮಯ್ಯಂದ್ರೂವೆ, ಉಲಿಗಳು ಈಟೀಟು
