13
ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಒಂದೊಂದು ಗಿಡದ ಸಮೀಪಕ್ಕೂ ಹೋಗಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಒಂದೊಂದು ಹೂವನ್ನೂ ಕೈಯಿಂದ ಮುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದನು. ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಮುಟ್ಟಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಗ್ಗ, ಹೂ ಸಹ ಒಳಗಿರುವ ದುಂಬಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಚಿನ್ನದ ಪುಷ್ಪಗಳಾಗಿ ಹೋದವು!
ಹೀಗೆ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಗಿಡದಿಂದ ಗಿಡಕ್ಕೂ ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಳ್ಳಿಗೂ ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಪ್ರಾತಃಕಾಲದ ಭೋಜನದ ವೇಳೆಯಾಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ತಂಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಅಲೆದಲೆದು ಹಸಿವೂ ಅಧಿಕವಾಗಿದ್ದಿತು. ಆದುದರಿಂದ ಆತನು ಕೂಡಲೆ ಅರಮನೆಗೆ ಹೊರಟನು.
ನಾಲ್ಕನೆಯ ಪ್ರಕರಣ.
ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಹೋಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬಡಿಸಿ ಸಿದ್ದವಾಗಿದ್ದಿತು. ಆತನು ಎಲೆಯ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಪುತ್ರಿಗಾಗಿಯೇ ಇದುರು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಸುವರ್ಣಸ್ಪರ್ಶವನ್ನು ಪಡೆದ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನಿಗೆ ಪ್ರತಿ ದಿವಸಕ್ಕಿಂತಲೂ ಆ ದಿನ ಮಗಳ ಮೇಲೆ ಮಮತೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದಿತು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಸುವರ್ಣಸುಂದರಿ ಅಳುತ್ತ ತಂದೆಯ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಬಂದಳು. ಇದುವರೆಗೆ ತನ್ನ ಪುತ್ರಿಯು ಅತ್ತುದನ್ನೇ ಕಾಣದ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನಿಗೆ ಬಹಳ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಮಗಳು ಒಂದಕೂಡಲೆ ಅವಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನಮಾಡಲೆತ್ನಿಸಿ, ಅವಳ ಕೈಲಿದ್ದ ಗಾಜಿನ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದನು ಅದು ಕೂಡಲೆ ಚಿನ್ನದ ಬಟ್ಟಲಾಯಿತು. ಏನೇನು ಮಾಡಿದರೂ ಸುವರ್ಣಸುಂದರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ಅರಸನು, "ಮಗು, ಇದೇನು ಎಂದೂ ಇಷ್ಟು ಹಟಮಾಡಿದವಳಲ್ಲವಲ್ಲಾ! ಇದೇಕೆ ಇಷ್ಟು ಅಳುವೆ?" ಎಂದು
