________________
೧೪೯ ತುಂಗಭದ್ರೆಯ ತಡಿಯ ಚೆದರಿರುವ ಮೊರಡಿಗಳ ಕೊರಕಲಿನ ಬಿಸಿಲ ಬೇಗುದಿಯ ಬಿರುಕಿನಲಿ ಮುಳೆಡೆಯ ಕಲ್ಲುಹೂವಿಡಿದರೆಯ ಮೇಲೆ, ಕುಳಿತಿದ್ದಳಾ ತಾಯ, ಕೈ ಮೇಲೆ ತಲೆಯೂರಿ, ಅಳಲಿನಾಳದಲಿ ! - * ಯಾರವ್ವ, ನೀ ತಾಯಿ ? ಏತಕಿಂತೊಬ್ಬಳೇ ಕುಳಿತೆ ಕಾಡಿನಲಿ ? ಏಕೆ ಮೊಗ ಬಾಡಿಹುದು, ಕಂದಿಹುದು, ನೊಂದಿಹುದು, ಕಾಂತಿಗುಂದಿಹುದು?>> ಕಂಬನಿಗಳೊರುತಿಹ, ಕಳವಳದ, ಕೂರೆ ನಡುಗಿಪ ನುಡಿಯ ಕೇಳಿ, ಕತ್ತೆ, ಪಳಮೆಯಾಳದ ಕಣ್ಣ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲಿ ನೆಟ್ಟು, ಕಯ್ಯ ಕುಳ್ಳಿರಲು ಸನ್ನೆ ಗೈದೀ ಪರಿಯೊಳಾಡಿದಳು, ತೋಡಿದಳು ತೊಳಲಕಣ್ಣಾರ ಕಂಡುದನು, ತಾಯೆನ್ನೊಳಾಡಿದುವನಾಡುವೆನು, ಕೇಳಿ, ಕಿವಿಗೊಟ್ಟು ಕೇಳಿ : ಎದೆಗೊಟ್ಟು ಕೇಳಿ: ಏಳಿ, ಎಚ್ಚರವಾಗಿ, ಅರಳ ಬಾಳಿ !
- ಕೇಳಣ್ಣ, ನಾನೊಬ್ಬ ಹಳೆಯ ಮುತ್ತೆದೆ- ಹಿರಿದಾಗಿ ಬಾಳಿದವಳೊಮ್ಮೆ: ಈಗ ಬಡತನ, ಬಡವೆ, ಬಡವಾದೆ : ಬಡವಾದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿ, ಬತ್ತಿ, ಮಮ್ಮಡಿಯ ಸೊರಗಿನಲಿ ಬಡವಾದೆ- ಸಾವಿಲ್ಲ ನನಗೆ ! ಸಾವಿಲ್ಲ – ಸಾಯುತಿಹೆ : ಹೊಸ ಮಳೆಗಳಾಗಿ, ನೆಲ ಹೊಸ ಹೊನಲು ಹರಿದು, ಹೊಸ ಹವು ಹಮ್ಮುತ, ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಕತಂಗಿಯರು- ಚಿಗುರಿ ಎಲ್ಲರೂ ಚೆಲುವಾದರೆಲ್ಲರೂ ಚಿನ್ನ ವಾದರು- ನೋಡು, ನೋಡು - ಆ ಕಡೆಗೆ, ಈ ಕಡೆಗೆ ತೂಗುವರು ತೊನೆಯುವರು, ಆ ಪೋ೦ಕ, ಬಿಂಕ !
ಸೇರೊಕ್ಕಲಾಗಿ ಹಾಡುವರು ; ಅವರ ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆದು ಕಳೆಗೂಡಿ ಮನೆ ಬೆಳಗಿ ಹಬ್ಬ ಮಾಡುವರು - ತಾವ್ ಮೊದಲು ಬದುಕಿ, ತಾಮ್ ಮೊದಲು ಬದುಕಿ, ಹೆರರ ಹೊರೆಗಳನಿಳಿಸೆ, ಹೆರರ ಸೆರೆಗಳ ಬಿಡಿಸೆ, ಕಯ್ಯ ನೀಡುವರು. ಆ ಸಯ್ತು, ಆ ಪುಣ್ಯ, ನನಗಿಲ್ಲ : ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಲ್ಲ ಹಬ್ಬ - ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಲ್ಲ ಹಬ್ಬ : ಮಳೆ, ಸುಗ್ಗಿ ; ಬೆಳೆ, ಬೆಳಕು ; ಹಾಡು, ಹಸೆ ; ಕೂಗಾಟ, ಕುಣಿದಾಟ, ಪಾಟ ; ಒಲೆದಾಟ, ನಲಿದಾಟ, ಒಲುಮೆ ಬೀರಾಟ, ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಲ್ಲ- ನನಗಿಲ್ಲ – ಬಾಳೆ ಆ ಅಕ್ಕ ತಂಗಿಯರು ! ನಮಗಿಲ್ಲ ಬಾಳು.
