ರಚಿತವಾದ ಸರಸ್ವತೀ ಸ್ತುತಿವಚನ ಪತ್ರವೂ, ಅದನ್ನೊಳಕೊಂಡಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕವೂ ಅದೃಶ್ಯವಾಗಿವೆ.
ವಿದ್ಯಾ :- (ಖತಿಯಿಂದ) ರಮಾನಂದ ! ಶಿಷ್ಯರತ್ನವೆಂದೂ ನಿಜವಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗುವವನೆಂದೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ನೀನೇ, ಇ೦ದು, ಹೀಗೆ ಸಂಶಯಾಸ್ಪದನಾಗುವೆಯೆಂದು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಅಲ್ಪವಿಷಯಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸುಳ್ಳಾಡುವವನು ಮತ್ತಾವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಾನು ? ನಿನ್ನಿ೦ದ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಲ್ಲದುದಾಗಿದ್ದರೆ, ನಿಜವನ್ನ ಹೇಳಬಹುದಾಗಿದ್ದಿತು; ಅದರಿ೦ದ ಬಾಧಕವೇನೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ರಮಾ:- ಪೂಜ್ಯವಾದರೆ | ನಾನು ನಿಜವನ್ನೇ ಆಡಿದೆನಲ್ಲದೆ, ಸುಳ್ಳನ್ನು ಹೇಳಿರುವುದಾಗಲೀ, ಹೇಳುವುದಾಗಲೀ ಇಲ್ಲ.
ವಿದ್ಯಾ:- ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ನಿನ್ನ ಆತ್ಮಕೃತಿಬದ್ಧವಾದ ಕವಿತಾಪತ್ರವೆಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ?
ಸುಮುಖ:- ಆರ್ಯರೇ ! ರಮಾನಂದನ ಬಳಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪತ್ರವನ್ನು ನಾನೂ ನೋಡಿದ್ದೆನು.
ವಿದ್ಯಾ:- ಈಗ ಏನಾಯಿತು ? ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ? ಕದ್ದವರಾರು ?
ಸುಮುಖ:-- ಕುಮಾರನ ಏಳಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡಲಾರದ ಕೇಡಿಗರಿಂದಲೇ ಕದ್ದೊಯ್ಯಲ್ಪಟ್ಟಿರಬೇಕು.
ವಿದ್ಯಾ :- ಜಿಃ ! ಚಿಃ !! ನನ್ನ ಮುಂದೆಯೇ ಹೀಗೆ ದೋಷಾರೋಪಣೆಯೇ ? ಎಲೈ ರಮಾನಂದ | ನಿನ್ನಿ೦ದ ಕಲ್ಪಿತವಾದ ಸ್ತುತಿವಚನವನ್ನು ಕಂಠಪಾಠ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವೆಯೋ ?
ರಮಾ:- ಭವದಾಶೀರ್ವಾದದಿಂದ ಕಂಠಪಾಠವಾಗಿರುವುದು.
ವಿದ್ಯಾ :- ಹಾಗಾದರೆ ಹೇಳು.
ರಮಾ:-(ವಿನೀತನಾಗಿ ನಿಂತು ಮೇಲೆ ನೋಡುತ್ತ ಹೀಗೆ ಹೇಳುವನು) ಹೇ, ದೇವಿ, ವಾಗ್ದೇವಿ, ವಿದ್ಯಾಭಿಮಾನಿನೀ ದೇವಿ! ಅನುಗ್ರಹಿಸು.
